Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα, από το να κανονίζεις ταξίδι εντελώς στα ξαφνικά και μέσα σε μισή ώρα να έχεις τα πάντα έτοιμα....
Ένα πρωϊνό του Γενάρη, πηγαίνοντας στη δουλειά με τη γυναίκα μου,
ανέκυψε το θέμα ενός course μονοήμερου στη Βέρνη. "Να πας", μου απάντησε
σαν καλή Πηνελόπη. Με το που έφτασα στο γραφείο έπιασα αμέσως "δουλειά"
και σε μισή ώρα είχαν τα πάντα τελειώσει: Αεροπορικά, ξενοδοχείο και
εγγραφή στο course. Εβαλα καινούριο καφέ στο φλυτζάνι και γύρισα την
κλεψύδρα ανάποδα... Ο άρχισε να κυλάει. Στον ένα μήνα που θα μεσολαβούσε
μέχρι το ταξίδι, φρόντισα για τα πάντα. Ο οργανισμός τουρισμού της
Βερνης μου έστειλε χάρτες και ενημερωτικά φυλλάδια, αγοράστηκαν online
εισητήρια τρένου για Ζυρίχη (το planespotting πάνω απ' όλα) και απλά
περίμενα.
Από τη μέρα που η Swiss μας έκανε την π....ά και μας
παράτησε, ο μόνος τρόπος για απ' ευθείας μετάβαση στην Ελβετία από
Θεσσαλονίκη είναι η Skywork (http://www.flyskywork.ch),
η οποία πετάει για Βερνη κι από εκεί έχει αρκετά connections για άλλες
major Ευρωπαϊκές πόλεις (Λονδίνο, Αμστερνταμ, Βερολίνο, Βαρκελόνη). Στο
airliners.net υπάρχουν αρκετά trip reports της εν λόγω εταιρίας, οπότε
έχοντας πλεόν τον φάκελο της επιχείρησης "ΒΕΡΝΗ 2013" πλήρη, περίμενα να
σημάνει η D-Day.
21.2.2003 SX801 SKG-BRN, Dash DHC 8-402 HB-JIK, Seat 15A
22.2.2013 SX800 BRN-SKG, Dash DHC 8-402 HB-JIK, Seat 1A
Έχοντας κακομάθει από την Swiss, έφτασα πουρνό-πουρνό στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,
έχοντας αφήσει το αυτοκίνητο στο IKAROS AEROPARK και πήγα κατευθείαν για
check-in. H Skywork, επιτρεπει το web check-in μόνο για πτήσεις από
Βερνη. Πήρα τη θέση 1Α και πέρασα το security check περίμένοντας την
επιβίβαση. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε, 35 επιβάτες και 4 μέλη πληρώματος
(2 cockpit & 2 FA) ήταν το σημερινό έμψυχο φορτίο του πρα-πρα. Λίγο
πριν κλείσουν οι πόρτες, ζητήθηκε από 5 άτομα που κάθονταν μπροστά να
μετακινηθούν προς τα πίσω για λόγους balancing του αεροσκάφους... Ετσι
μετακόμισα στην άνετη μεν, θορυβώδη δε, 15Α.
Περίπου 40 λεπτά μετά την απογείωση άρχισε το service. Eνα κρύο κρουασαν με "αλλαντικά"κι
ένα καφές και νερό ήταν τα δωρεάν προσφερόμενα είδη, όλα τα άλλα επ'
αμοιβή. Γρηγορα ήρθε, γρήγορα φαγώθηκε και μόλις το service τελείωσε,
κάλεσα την προϊσταμένη και της έδωσα το logbook για υπογραφή από το
πλήρωμα μαζί με εθιμοτυπικά δώρα του συλλόγου "ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ". Μετά από λίγη
ώρα η wannabe επέστρεψε με το logbook δυο δωράκια, μια safety card (πρώτη φορά μου δίνουν και δεν "δανείζομαι") και τον χάρτη της διαδρομής...
Η υπόλοιπη ώρα πτήσης πέρασε αδιάφορα, με ανεπιτυχή προσπάθεια ύπνου
και τελικά μετά από 2 ώρες και 50 λεπτά πτήσης, "πιάσαμε" στον παγωμένο
κι ελαφρά χιονισμένο RWY 14 του μικροσκοπικού αεροδρομίου της Ελβετικής
πρωτεύουσας. έχοντας μόνο χειραποσκευή βγήκα από τους πρώτους και
στάθηκα στη στάση του λεωφορείου για τη μεταφορά μου προς την πόλη.
Για να πάει κάποιος από το αεροδρόμιο Bern-Belp (BRN / LSZB) στο
κέντρο της πόλης υπάρχουν 3 τρόποι: ΤΑΞΙ, αυτοκίνητο (ιδιόκτητο ή
νοικιασμένο) και λεωφορείο. ΤΑΞΙ ούτε πληρωμένο δεν πέρνω, αυτοκίνητο
για μια μέρα δεν νοίκιασα οπότε έμεινε το λεωφορείο. Το αεροδρόμιο
εξυπηρετήται από δύο γραμμες, την 334 "Airportbus" και την 160 Belp. Από
τον Μάρτιο του 2012 έχουν γίνει κάποιες αλλαγές και δυστυχώς η σελίδα
του αεροδρομίου δεν είναι ενημερωμένη, οπότε με το καλήμερα την έπαθα.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το 334 πηγαίνει στο κέντρο της Βέρνης
μόνο 2 φορές (στο πρώτο και στο τελευταίο δρομολόγιο), όλα τα υπόλοιπα
δρομολόγια καταλήγουν στο σιδηροδρομικό σταθμό του γειτονικού Belp, απ'
όπου με το ίδιο εισητήριο (6,4 CHF) πηγαίνει κάποιος στον κέντρο της
πόλης με τα προαστιακά τρένα S3 & S31. To Bus #160 φτάνει κι αυτό
στο Belp κι από εκεί συνεχίζει προς τα γειτονικά χωριά για να
ξαναγυρίσει στο Belp, μετά από 1 ώρα περίπου. Μη γνωρίζοντας ΤΙΠΟΤΑ απ'
όλα αυτά, επί μία ώρα έκανα βόλτα στην Ελβετική ύπαιθρο, χαζεύοντας τοα
χιονισμένα χωριουδάκια που μόλις ξυπνούσαν. Τουλάχιστον είχε ζέστη...
Κάνοντας λοιπόν την πρωϊνή μου βόλτα για να ξυπνήσω, ξαναέφτασα στο
Belp, πήρα το πρώτο τρένο (μου φαίνεται το S31) και μετά από 15 περίπου
λεπτά, έφτανα στον Bern Hauptbahnhoff.
Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει για 80€ με πρωϊνο, ήταν το Hotel Savoy 4*
σε απόσταση περίπου 5 λεπτών με τα πόδια από τον σταθμό, κυριολεκτικά
στο κέντρο της πόλης. Το ξενοδοχείο είναι παλιό, χρειάζεται σίγουρα
κάποια ανακαίνιση, αλλά το δωμάτιο, αν και μικρό, ήταν άριστα
εξοπλισμένο με τα πάντα. Το πρωϊνο, αν και δεν ήταν πλούσιο σε ποικιλία,
ήταν αξιοπρεπέστατο σε γεύση και ποσότητα. Αφού λοιπόν ταχτοποιήθηκα
στο δωμάτιο, ξεκίνησα αμέσω για Ζυρίχη. To εισητήριο του τρένου είναι
τσουχτερό (106 CHF, περίπου 92€ r/t) για 1 ώρα και 20 λεπτά διαδρομής ως
το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, αλλά είπαμε, το planespotting θέλει θυσίες.
Το observation deck ήταν ανοιχτό από τις 9, οπότε για τις επόμενες 4
ώρες ξύλιασα στους -8 βγάζοντας ξανα τα ίδια 320 της Swiss και τα λίγα
heaviaes της μερας (380 SIA, 767 US, AC & UA, 346 Thai και φυσικά τα
330 & 340 της Swiss). Γύρω στις 15:00 το αεροδρόμιο είχε αδειάσει,
το επόμενο κύμα προσγειώσεων αναμένονταν μετά από μια ώρα, ο καιρός
άρχισε να χαλάει και το κρύο ήταν ανυπόφορο. Όλα αυτα με έκαναν να
αποχαιρετήσω το deck και να βρω παρηγοριά σε μια καυτή και καυτερή
βιετναμέζικη σούπα στο αεροδρόμιο.... έχοντας ζεσταθεί το μέσα μου, πήρα
το τρένο της επιστροφής. Στο ξενοδοχείο, ένα καυτό μπάνιο και ένας
2ωρος ύπνος μ' έφεραν στα ίσια μου, οπότε βγήκα για το αγαπημένο μου
άθλημα, τη νυχτερινή φωτογράφηση.
Η Βέρνη, είναι μια μικρή
πόλη, περίπου 115.000 κατοίκων, Η παλιά πόλη (μνημείο παγκόσμιας
πολιτιστικής κληρονομιάς UNESCO από το 1983) χωρίζεται με από την
καινούρια με τον ποταμό Ααρ, και περιέχει το 90% των αξιοθεάτων της
Βέρνης. Η βραδυνή βόλτα, στους παγωμένους και άδειους δρόμους ξεκίνησε
από την πλατεία του κοινοβουλίου (Bundesplatz) όπου κυριαρχούν 2 κτήρια, το κοινοβούλιο και η Εθνική Τράπεζα. Πίσω από το κοινοβούλιο, υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο με εκπληκτική πανοραμική θέα στην πόλη.Ακολουθόντας την άδεια Marktgasse, φτάνει κάποιος στο μνημείο-σύμβολο της πόλης, τον Πύργο του Ρολογιού (Zytglogge) αστρονομικό ρολόϊ του 13ου αιώνα. Στο τέρμα της Marktgasse βρίσκεται η Nydeggbruke και η ομόνυμη εκκλησία Nydeggkirche του 14 αιώνα και πρακτικά το τέλος της παλιάς πόλης. Επόμενη στάση για φωτογραφίες στην Munstergasse που οδηγεί στον μεγαλοπρεπή καθεδρικό Ναό, την μεγαλύτερη εκκλησία της Ελβετίας, και το πάρκο που προσφέρει επίσης εκπληκτική θέα προς την πόλη. Έχοντας παγώσει αρκετά, πήρα το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο.
Η μέρα ξημέρωσε με ψιλόχιονο, το πρωϊνό όπως έγραψα ήταν χορταστικό
και αφού έκανα chek out πήρα το λεωφορείο για το Πανεπιστημιακό
Νοσοκομείο (Inselspital) για αν παρακολουθήσω το course για το οποίο
ήρθα. Αφού ξεμπέρδεψα γύρω στις 16:00 κι όντας φαγωμένος, είπα να
εκμεταλευτώ το λίγο φως που επέμενε και να γεμίσω τις 6 ώρες μέχρι την
πτήση επιστροφής. Πρώτη στάση στη Dreifaltigkeitskirche που μου τράβηξε το μάτι καθώς περπατούσα από το νοσοκομείο προς την κεντρική πλατεία της παλιας πόλης. Ευκαιρία για φωτογραφίες και ζέστη και μετά ένα πέρασμα από το Κοινοβούλιο , για να το δω και με το φως της μέρας. Ένα χαρακτηριστικό της παλιάς πόλης της Βέρνης, είναι τα 14 συντριβάνια του 16ου αιώνα, με χαρακτηριστικές μορφές και τ' αντίστοιχα ονόματα: Schützenbrunnen, Zähringerbrunnen, Vennerbrunnen και άλλα. Ο κόσμος και τα τραμ περνάνε συνεχώς κάτω από το Zytglogge και φτάνει στο Δημαρχείο και την εκκλησία των Αγ. Πέτρου και Παύλου. Απαραίτητη στάση στην Nydeggbruke για φωτογραφίες των μεσαιωνικών κτηρίων που συνυπάρχουν με τα νεότερα και αφού τελικά χόρτασα κρύο και εικόνες, πήρα το τρένο για Belp κι από εκεί το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Η νύχτα είχε πέσει, το μικρό αεροδρόμιο είχε λίγη κίνηση και αποφάσισα να ολοκληρώσω την κρυοθεραπεία μου, μέσα στο χαρακτηριστικότατο observation deck....Σαν
αεροδρόμιο έχει πολύ συγκεκριμένη κίνηση. Skywork, Regional (Air
France) και το καλοκαίρι charter Ηelvetic. Όλα τα υπόλοιπα είναι διάφορα
biz jets.
H πτήση επιστροφής, μια απο τα ίδια. Πληρότητα 50% (34
επιβάτες), το ίδιο πιτοειδές snack, αυτή τη φορά κατάφερα και κάθησα
στην 1Α, οπότε με λιγότερο θόρυβο κατάφερα και κοιμήθηκα. Μετά από 2
ώρες και 20 λεπτά, φτάσαμε στην "ζεστή" (12 βαθμοί) Θεσσαλονίκη.
Εντυπώσεις-Συμπεράσματα
1)
Skywork Airlines. Απλά συμπαθητική. Αυτή μας έμεινε, αυτήν έχουμε τι να
κάνουμε. Οι ώρες ίδις με της Swiss, το service πάνω κάτω το ίδιο
(muffin & γιούρτι η Swiss, κρύες πίτες αυτή), οι wannabe ψυχρές,
ρομποτάκια, αγέλαστες. Της Swiss καλύτερες...
2)Βέρνη.
Συμπαθητική πόλη, σίγουρα καλύτερη και ομορφότερη το καλοκαιρι, με
περισσότερο φως και άνεση για βόλτες. Πιστεύω πως σε 8-10 ώρες έχεις δει
τα βασικά και έχεις πιει και καφέ. Σε μιά μέρα, έχεις βαρεθεί ή πας για
planespotting....
Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013
Σάββατο 14 Απριλίου 2012
New York, New York....Directors Cut
Σεπτέμβριος 2010, ώρα 21:30. Το Α330 της Swiss με registration HB-JHD αφήνει τον 22R του αεροδρομίου Kennedy της Νεας Υορκης. Εγώ, καθισμένος στην 14Α υπόσχομαι να ξαναγυρίσω...
Απρίλιος 2012, ώρα 18:36. Το Α330 της Swiss με registration HB-JHD αφήνει τον 22R του αεροδρομίου Kennedy της Νεας Υορκης. Εγώ, καθισμένος στην 7Α, μ' ενα ποτήρι Glevinet Single Malt 12 ετών στο χέρι, αναπολώ τις 5 σχεδόν, καταπληκτικές μέρες που ξανάζησα στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω και κάνω σπονδή, χύνοντας λίγο από το ποτό μου στη μοκέτα της Bussines Class....
Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2012, όταν προέκυψε επαγγελματικό ταξίδι στη Νεα Υόρκη. Αυτή τη φορά θα πήγαινα μόνος, αφού η σύζυγος είχε σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις, οπότε διαμόρφωσα ένα πρόγραμμα εντατικής περιήγησης, ώστε να ξαναδώ κάποια πράγματα, αλλά κυρίως να δω καινούρια. Οι πτήσεις έκλεισαν, το ίδιο και το ξενοδοχείο και η μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.
28/3/2012 LX 1851 SKG-ZRH, A321-111 HB-IOK "Les Sommetres", Seat 10B (Economy Class)
28/3/2012 LX 16 ZRH-JFK, A330-343HB-JHC "Bellizona", Seat 42K (Economy Class)
1/4/2012 LX 17 JFK-ZRH, A330-343HB-JHD "St. Gallen" Seat 7K (Bussines Class)
2/4/2012 LX 1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz", Seat 1A (Business Class)
Ξενοδοχειο : Millenium UN Plaza
Πιστός στις αρχές μου να μην χρησιμοποιώ ταξί, ΟΥΤΕ για το αεροδρόμιο, έφτασα στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 4 ώρες πριν την αναχώρηση, έχοντας κάνει web check-in και για τις δυο πτήσεις. Στην κλασσική μου θέση στο Goodbye, πέρασα την ώρα μου χάρη στο δωρεάν WiFi, έχοντας για συντροφιά ένα ΒD-100 που περνούσε κι αυτό τη νύχτα του στο apron. Όταν άνοιξε το check in ξανατύπωσα τα boarding passes για το αρχείο κι έδωσα τα "σπιτικά" στις πτήσεις (όπως κάνω πάντα) και τελικά βολεύτηκα στην 10Β, που στο 321 έχει το χαρακτηριστικό να είναι exit row χωρις την 10Α. Μια τέλεια απογειωση από τον 34 στις 4:59 και προσγείωση στον 34 του Kloten 135 λεπτά αργότερα, αφού είχε προηγηθεί το "πρωϊνό", αποτελούμενο από ένα γιαούρτι φρούτων κι ένα muffin καρότου. Το γιαούρτι φαγώθηκε εν πτήση και το muffin εν spotting.
Έχοντας περίπου 3 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, ξεκίνησα μια συνεδρία planespotting από τα Parkings P3 & P6, μέχρι που έφτασε η ώρα να πάρω το airtrain από το Terminal A για το E, απ' όπου αναχωρούν τα heavies. Το spotting συνεχίστηκε μέχρι την επιβίβαση και μιας και ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο, ξεφόρτωσα τη θέση μου από τα περιττά βάρη (κουβέρτα, μαξιλάρι, safety) που όλως περιέργως τα βρήκα στην τσάντα μου, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο. Απορώ ποιος κακοήθης τα έβαλε εκεί μέσα...
Η Bellizona ξεκόλλησε από την πύλη Ε52 στις 9:56 και 14 λεπτά αργότερα άφηνε το ελβετικό έδαφος. Την ηπειρωτική Ευρώπη την αφήσαμε πάνω από τη Βρέστη, οπότε και σερβιρίστηκε το φαγητό (αφού είχε προηγηθεί το snack με pretzels & κρασί). Το γεύμα (κοτόπουλο με σπαγγέτι αλα pesto, μπρόκολο το αεριογόνο, σαλάτα και μηλόπιτα) ήταν νοστιμότατο και η ώρα πέρασε βλέποντας το J. Edgar και το The adventures of Tintin. Περίπου 2 ώρες πριν την προσγείωση, σερβιρίστηκε το snack (πιτσα και παγωτό) εξίσου νόστιμα με το φαγητό και τελικά μετά από 474 λεπτά πτήσης ο 22L υποδέχτηκε το κουρασμένο 330.
Τη μεταφορά, από και πρός το ξενοδοχείο ανέλαβε η Airlink (36$ r/t σε shared van. Σαφώς φτηνότερη από το ταριφάτο (45$ ο/w + taxes + tip + tolls) και μόλις 10$ ακριβότερη από την επιλογή Airtrain + Subway αλλά με ταλαιπωρία που τσακίζει κόκκαλα). Το ξενοδοχείο βρίσκεται απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών, με απίθανη θέα τοσο προς τον Hudson, όσο και προς το skyline της πόλης (ή και προς τα δυο, ανάλογα με το δωμάτιο). Η πιο κοντινή στάση του Subway είναι ο Grand Central, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, ενω στα 5 λεπτά περίπου βρίσκονται 2 Starbucks κι ένα Le pain Quatidien, χρησιμότατες επιλογές για πρωϊνό και δωρεάν WiFi. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στον 32ο όροφο, λίγο πιο πάνω από την επικλινή "στέγη", ήταν ΜΕΓΑΛΟ και άνετο και είχε καταπληκτική θέα τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα (κυρίως). Για άλλη μια φορά κοιμήθηκα σε ξενοδοχείο χωρίς να τραβήξω τις κουρτίνες. Μετά τις πρώτες βοήθειες (τσισάκια, κακάκι, μπάνιο και ποτάκι με θέα τους ουρανοξύστες) ξεκίνησα τη βόλτα. Πρώτη στάση, τα Brooklyn Heights απ' όπου έχει κανείς πανοραμική θέα στις γέφυρες Brooklyn & Manhattan καθώς και στο skyline του Manhattan. To σούρουπο έπεφτε καθως το Staten Island Ferry έσχιζε νωχελικά τα νερά του Hudson κι αφού είχα ξεκουραστεί αρκετά είχε έρθει η ώρα να γεμίσω καύσιμα. Αυτό έγινε, με το νοστιμότερο burger που έφαγα ποτέ (να είναι καλά ο Mernion που με είχε κατατοπίσει πριν το ταξίδι) στο Shake Shack και συγκεκριμένα στο κατάστημα της Times Square. Περιττό να σας πω ότι ήταν η μόνη μου τροφή τις επόμενες ημέρες (εκτός από το κινέζικο της 2ης μέρας) όπως επίσης, ότι στο συγκεκριμένο κατάστημα γινόταν το αδιαχώρητο κι έφαγα στο όρθιο, στριμωγμένος σε μια γωνιά). Χορτασμένος (κάπως) συνέχισα με μια περιήγηση στην πλατεία και τους γύρω δρόμους μέχρις ότου η κούραση κι η αυπνία έκαναν απειλιτικά την εμφάνισή τους. Με μια τελευταία προσπάθεια περπατήματος (το μετρό το χρησιμοποίησα λίγο σ' αυτό το ταξίδι, αν κι εβγαλα το 7-days pass με 29$) εφτασα στο ζεστό κρεβατάκι μου με τα φώτα της πόλης να με νανουρίζουν...
Όταν κάποιος ξυπνάει μ' αυτήν την εικόνα, η όρεξή του για φαγητό είναι πολύ μεγαλύτερη. Ξεκίνησα λοιπόν για τον Grand Central, για να πάρω το μετρό για το δοκιμασμένο Ellen's Stardust Diner, του οποίου η κύρια ατραξιόν είναι οι τραγουδιστές σερβιτόροι. Ακριβώς πίσω από το σταθμό βρίσκεται το εν λόγω κτήριο, που οι γνώστες της αεροπορίας ξέρουν τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του...
Οι σερβιτόροι είναι μαθητές ή απόφοιτοι σχολών θεάτρου, τραγουδιού , χορού και προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να εντυπωσιάσουν κάποιον ατζέντη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα μιας από τις κοπέλες που δουλεύουν εκεί, την περασμένη χρονιά , 12 συνάδελφοί της βρήκαν δουλειά σε θέατρα και shows στη Ν.Υ, το Las Vegas κι αλλού. Σίγουρα οι τιμές είναι τσιμπημένες, αλλά το φαγητό είναι νόστιμο και χορταστικό κι εξάλλου κάποιος πάει εκεί για το θέαμα.
Αφού απόλαυσα πρωϊνό, χορό και μουσική (μιλάμε για 8 το πρωϊ), κατηφόρισα την Broadway μέχρι την 23η οδό, όπου βρίσκεται το Flatiron Building με την ομολογουμένως μοναδική αρχιτεκτονική του (ειδικά για το 1902 που άρχισε η κατασκευή του). Από τη γειτονική στάση του μετρό, έφτασα στο άκρο του Manhattan για να πάρω το Staten Island Ferry. Είναι ο πιο εύκολος και φτηνός (ΔΩΡΕΑΝ) τρόπος να δει κάποιος το skyline και το άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδρομή κρατάει μισή ώρα περίπου και δίνει πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες. Μόλις ξαναγύρισα στο Manhattan ξεκίνησα για τον μαραθώνιο περπατήματος και φωτογραφιών. Συνοπτικά, περπάτησα ως το Ground Zero κι από εκεί στο South Street Seaport, με τα πόδια στην Chinatown κι από κει στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ανάπαυση ώσπου να ξαναβγώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες. Πάρτε ένα χάρτη, δείτε τη διαδρομή και θα καταλάβετε γιατί τα πόδια μου ακόμα πονάνε. Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά.
Η βόλτα ξεκίνησε από τοVietnam Veterans Memorial και περπατώντας παραλιακά έφτασα στο South Street Seaport και τον Pier 17, απ΄όπου έχει κανείς την ευκαιρία να ρεμβάσει όρθιος ή καθιστός το Brooklyn,τις γέφυρες και τα καράβια - μουσεία. Πριν ξεκινήσω το ταξιδι, είχα προγραμματίσει την επίσκεψή μου στο 9/11 Memorial που βρίσκεται στο Ground Zero, ανάμεσα στους πύργους του καινούριου World Trade Center. Η επίσκεψη στο μνημείο είναι δωρεάν, αλλά πρέπει κανείς να κλείσει από πριν, μέσω του site , το εισητήριό του. Από τον Pier 17, ο δρόμος για το μνημείο σε φέρνει στην Wall Street, την Trinity Church και το νεκροταφείο της. Το μνημείο αποτελείται από δύο μεγάλα συντριβάνια να τα πω (North & South Pool) που έχουν γραμμένα περιμετρικά τα ονόματα όλων των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου ενώ συμβολική αξία αποκτά το Survivor Tree, το μοναδικό δένδρο που διασώθηκε ζωντανό από τα συντρήμια, συντηρήθηκε κι επαναφυτεύτηκε στο μνημείο. Αφού απέτησα φόρο τιμής στους νεκρούς, ξεκίνησα για την Chinatown όπου είχα προγραμματίσει να κάνω στάση για φαγητό στο Great New York Noodletown, το Prosperity Dumplings και το Vannesa's Dumplings. Η Chinatown είναι πραγματικά ένας άλλος κόσμος μέσα στην πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης. Συναντάς εικόνες κι ανθρώπους μοναδικές, παππούδες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά, μυρωδιές και ήχους από άλλο κόσμο.
Πρώτη στάση για ανάκτηση δυνάμεων το Great New York Noodletown, όπου με 4,5 $ απόλαυσα μια πάπια με ρύζι και λάχανο και έμαθα να μην βάζω στο πιάτο καρυκεύματα που δεν ξέρω ΠΟΣΟ καίνε... (Με κέρασαν 3 ποτήρια τσάι για να μου φύγει το κάψιμο και τα δάκρυα). Εχοντας χορτάσει και ...ζεσταθεί ξεκίνησα τις βόλτες στα στενά της Chinatown μεχρις ότου έφτασα στο Prosperity Dumplings, όπου με 1$ απόλαυσα 5 γευστικότατα Dumplings χοιρινού και chive (σχινόπρασσο ελληνιστί). Επειδή όμως ήθελα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα, έπρεπε να φάω και στην ανταγωνίστρια Vannesa, όπου με 1$ παίρνεις 4 dumplings. Νικητής σε ποιότητα και ποσότητα το Prosperity. Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι και τα 3 μαγαζιά τα διάλεξα μετά από πολύ διάβασμα blogs και οδηγών της πόλης. Φτάνει μόνο να σας πω, ότι το Prosperity, ειναι μια τρύπα 2χ3 μέτρα, χωράει ισα ισα 3 άτομα να φαν και να παραγγείλουν και η ουρά απ' έξω έφτανε τα 10 μέτρα... Σιγουρη επιλογή ΚΑΙ για την επόμενη φορά. Τα πονεμένα πόδια μου, μ' ανάγκασαν να πάρω το μετρό για το ξενοδοχείο, αφού πρώτα έκανα μια στάση στο Rockefeller Center και στο γειτονικό του Magnolia Bakery με τα θεϊκά cupcakes, τα οποία απόλαυσα χαζεύοντας το παγοδρόμιο στη βάση του Rockefeller.
Εξαντλημένος, αλλά γευστικά σε άλλο κόσμο, άπλωσα για λίγο το κορμάκι μου στο κρεβάτι, τόσο όσο να πάρω δυνάμεις να ξανακατεβώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες των πλοίων, του Manhattan, της Brooklyn Bridge και του Pier 17. Μη έχοντας άλλες δυνάμεις, σύρθηκα κυριολεκτικά ως την κοντινή στάση του μετρό και με όση δύναμη μου είχε απομείνει περπάτησα ως το ξενοδοχείο, αφού προηγουμένως έκανα μια στάση στο γειτονικό Drugstore-Super Market, ανοικτό 24/7 για να προμηθευτώ τις απαραίτητες ποσότητες bandaids για τα πόδια μου...
Μετά τον μαραθώνιο περπατήματος της προηγούμενης ημέρας, το σκεφτόμουν πάρα πολύ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Eκανα την καρδια μου πέτρα, θωράκισα τα πόδια μου με bandaids, καλημέρισα το απαστράπτον υπό τον πρωϊνό ήλιο Chrysler και ξεκίνησα για το γειτονικό Starbucks για πρωϊνό, σερφάρισμα στο internet και Skype με την οικογένεια. Το 2010 είχα ανέβει στο Top of the Rock (το παρατηρητήριο στον 70ο όροφο του Rockefeller) νύχτα για να δω την πόλη φωτισμένη. Αυτή τη φορά, λόγω του πολύ καλού καιρού ήρθε η ώρα να δω το μεγαλείο της Νέας Υόρκης υπό το φως της ημέρας. Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο trip report, αν κάποιος έχει να διαλέξει μεταξύ Empire και Rockefeller, συνιστώ το δεύτερο. Ο κόσμος είναι λιγότερος και το αποτέλεσμα το ίδιο αν όχι και καλύτερο...
Το αντίπαλο δέος ξεχώριζε άνετα μέσα στο δάσος των ουρανοξυστών, τα καράβια για τα Liberty & Ellis Islands κουβαλούσαν τους πρωϊνούς επισκέπτες, ενώ δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στο μοναδικό Intrepid και το Concord που σαν συνταξιούχοι πλέον, ρουφούσαν τον πρωϊνό ήλιο. Αφού φωτογράφησα ό,τι ήταν να φωτογραφίσω, ανηφόρισα σιγά σιγά ως το Upper East Side για να θαυμάσω το μοναδικό έργο του Frank Lloyd Wright στη Ν.Υ, το Guggenheim Museum και τη μοναδική σχεδιαστικά σπειροειδή ράμπα που ενώνει τους ορόφους. Αν και είμαι λάτρης της τέχνης, μοντέρνας και κλασσικής, ομολογώ ότι το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον, εκτός του ίδιου του κτηρίου φυσικά, ήταν η συλλογή των έργων του Wassily Kadinsky, ενός από τους προτεργάτες του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού και κύριου εκπροσώπου της σχολής του Bauhaus. Αν δεν σας ενδιαφέρει η μοντέρνα τέχνη και θέλετε να φωτογραφήσετε τη σπείρα και την οροφή, μπορέιτε να το κάνετε χωρίς να πληρώσετε εισητήριο (όπως την έπαθα εγώ...).
Η ώρα ήταν περασμένη, οπότε σιγά σιγά κατηφόρησα ως το κοντινό Shake Shack της 86ης οδού για το καθιερωμένολιτό (double cheese & double shack) γεύμα της ημέρας. Το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως κι αυτό του Madisson Park, τα θεωρώ ως τα πιο όμορφα και άνετα για φαγητό, λόγω των μεγάλων υπαίθριων χώρων που διαθέτουν. Ανανεωμένος πλέον, περπάτησα κατα μήκος της 5ης Λεωφόρου, περιμετρικά του Central Park, αποτυπονωντας σε μυαλό και κάρτες μνήμης την ομολογουμένως όμορφη αρχιτεκτονική του Upper East Side με σκοπό να φτάσω στο ΜοΜΑ, που κάθε Παρασκευή απόγευμα (όπως στη δική μου περίπτωση) έχει δωρεάν είσοδο και φυσικά γίνεται το έλα να δεις. Η αρχιτεκτονική της 5th Avenue από το Central Park και κάτω, αλλάζει δραματικά όπως στην περίπταση του Trump Tower (ενός από τους πολλούς) ενώ φυσικά αλλάζουν και τα καταστήματα που από μικρά "οικογενειακά" μαγαζιά γίνονται βαρύγδουπα ονόματα πολλών εκατομμυρίων (Prada, Cartier, Tiffanys, Van Cleef & Arpell, Gucci , Pucci και το κακό συναπάντημα...). Το ΜοΜΑ αξίζει την επίσκεψη, έμεινα για πάρα πολύ ώρα εκστατικός μπροστά στον αγαπημένο μου Jackson Pollock, ενώ τα έργα των Mark Rothko, Picasso, Brack, Backon και όλων των άλλων Ιερών Τεράτων της μοντέρνας τέχνης έκαναν την ώρα να περάσει ευχάριστα.
Η ολιγόωρη ανάπαυση ήταν επιβεβλημένη πριν ξεκινήσω για τα Brooklyn Heights, νύχτα αυτή τη φορά, περνώντας με τα πόδια την ομώνυμη γέφυρα. Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό και αποζημιώνει στο έπακρο την όποια ταλαιπωρία. Η είσοδος στη γέφυρα γίνεται λίγο μετά το Δημαρχείο, και όσο προχωράει κανείς το μάτι παίζει συνέχεια ψάχνοντας τα κατάλληλα σημεία να στήσει τη μηχανή για να αποτυπώσει τον καταιγισμό χρωμάτων που το περιβάλλει. Το Manhattan είναι ενυπωσιακό τη νύχτα, το ίδιο και η ίδια η γέφυρα αλλά και άλλες γωνιές που προσφέρονται για τέχνες. Χωρίς να το καταλάβω, η ώρα ήταν ΠΟΛΥ περασμένη για το μέρος όπου βρισκόμουν και μη θέλοντας να εκτεθώ σε περιττούς κινδύνους γύρισα στην ασφάλεια του δωματίου μου. Άλλη μια μέρα ΓΕΜΑΤΗ με εικόνες, ήχους και μυρωδιές είχε φτάσει στο τέλος της...
Η τελευταία ημέρα παραμονής στη Νέα Υόρκη, ξημέρωσε συννεφιασμένη, συμβαδίζοντας με τη διάθεσή μου. Αν και είχα σκοπό να πάω για spotting στο KLGA, ο καιρός είχε άλλα σχέδια οπότε έκανα μια τελευταία μεγάλη βόλτα στην πόλη. Starbucks για πρωίνό και internet και μετρό για την 14th Street όπου βρίσκεται η είσοδος του High Line Park. Πρόκειται για μια εγκαταλελημένη, υπερυψωμένη γραμμή τρένου, που εξυπηρετούσε το λιμάνι και την εμποροβιομηχανική περιοχή και η οποία μετατράπηκε σε ακόμα μια νησίδα πράσινου (μετά το Central Park). Ξεκινάει από την Gasnevoort Street (λίγο πιο κάτω από την 14η οδό) και φτάνει ως την 30η οδό, διασχίζοντας το Lower West Side με υπέροχες εικόνες των χαρακτηριστικών τούβλινων και μη κτηρίων, των αρχών του αιώνα. Η βόλτα είναι πραγματικά ένα χάδι στις αισθήσεις. Βρισκόμενος σχετικά κοντά, ΕΠΡΕΠΕ να περάσω από το INTREPID (αν και δεν το επισκέφτηκα αυτή τη φορά, καθώς ο καιρός δεν επέτρεπε ποιοτικές φωτογραφίες των εκθεμάτων). Διασχίζοντας το West Side, έφτασα περπατώντας, στο ξενοδοχείο μέσω της Times Square.
Μετά την ολιγόωρη ανάπαυση και ενώ είχε φτάσει το βράδυ, βγήκα για μια αποχαιρετηστήρια νυχτερινή βόλτα. Ξεκίνησα ξανά από την περιοχή του Flatiron, για ενα τελευταίο burger στο Shake Shack του Madison Park, με το Εmpire State Building να έχει μια απόκοσμη σιλουέτα χάρη στην αντανάκλαση των φώτων στο πέπλο της ομίχλης που σκέπαζε τη Ν.Υ. Με βαριά βήματα, οδηγήθηκα προς το ψηλότερο κτήριο του Manhattan κι από κει στον Grand Central για μερικά ακόμα παιχνίδια με το φως.
Κάθε όμορφο πράγμα στη ζωή, δυστυχώς τελειώνει κι έτσι ξημέρωσε η Κυριακή 1 Απριλίου. Όντως, σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα μου φαινόταν ότι θα έφευγα. Ένα απολαυστικό πρωϊνό στο κοντινό Le Pain Quatidiaine, τόνωσε τη διάθεσή μου και μετά από μια τελευταία βόλτα στην φρεσκοξυπνημένη μεγαλούπολη, επέστρεψα στο ξενοδοχείο για μάζεμα της βαλίτσας, ώστε να ξεκινήσει το πιο γλυκό κομμάτι ενός ταξιδιού, η πτήση... Το ραντεβού με την Airlink είχε κλειστεί, με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσω όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στο αεροδρόμιο και πιο συγκεκριμένα στο lounge της Swiss. Oι 4 ώρες αναμονής πέρασαν ευχάριστα με καλό φαγητό. μπάνιο και άφθονο spotting μεσα από τα παράθυρα του lounge προς το apron και τους διαδρόμους.
Η επιβίβαση στον Άγιο Γαληνό (St. Gallen) έγινε στην ώρα της και απροβλημάτιστα κι έτσι βολεύτηκα στην γνωστή 7Κ με ένα ποτήρι malt στο χέρι. Τριάντα δύο (32) λετπα μετά το Push back, το 330 ξεκινούσε το take off roll στον βρεγμένο 22R και ξεκολλώντας μαλακά από το διάδρομο, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του για τη Γηραιά Ήπειρο. Στο IFE διάλεξα το The Big Year (το οποίο έχει ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ομοιότητες με το αγαπημένο μου hobby) κι ένα δεύτερο ποτήρι Glenlivet 12 Years Old, άνοιξε το δρόμο για το δείπνο που ακολούθησε. Φυσικά διάλεξα το πιάτο του chef Frank Oerthle, που ήταν ένα τέλεια ψημένο Beef Filet, Με σάλτσα μανιταριών, ταλιατέλλες, baby carrots και σπαράγγια, συνοδεία μερικών ποτηριών Chateu Pontet Fumet. Το δείπνο έκλεισε γλυκά με την πανακόττα με κομπόστα φράουλας και ραβεντιού, συνοδεία του κλασικού Νiepoort Tawny Port της Swiss. Μετατροπή της πολυθρόνας σε κρεββάτι και απολαυστικός ύπνος 5 ωρών σε FL390 μέχρι την ώρα του πρωϊνού.
Η πτήση έληξε 435 λεπτά μετά την απογείωσή μας από τη Νέα Υόρκη, με το μαλακό φρενάρισμα στον 14 του Kloten. O ήλιος έλμαπε κι ο καταγάλανος ουρανός προμήνυε μια θαυμάσια spotter-ικά ημέρα στο ανακαινισμένο Observation Deck B. Mιας και το deck ανοίγει στις 9:00, ένα πέρασμα από το lounge για φρεσκάρισμα και πρωϊνό ήταν απαραίτητο και τελικά στις 9:00 ακριβώς, περνούσα πρώτος την πόρτα του Deck. To τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Επί 8 ώρες φωτογράφιζα οτιδήποτε τροχοδρομούσε ή απογειώνονταν. Mόνο όταν ο ήλιος έκανε την ποιοτική φωτογράφιση αδύνατη (μιας και είχα στείλει το τρίποδο στη βαλίτσα), αποφάσισα να επιστρέψω στη ζέστη του lounge για χαλάρωση με μπάνιο και φαγητό.
Το 321 "St. Moritz" έφτασε με μικρή καθυστέρηση από το Παρίσι και τελικά βρέθηκα να κάθομαι αναπαυτικά στην 1Α, αφού είχα πιάσει μια μικρή κουβέντα με το πλήρωμα και κυρίως με τον ευγενικότατο Captain, που πήρε πρόθυμα το logbook μου για τις απαραίτητες υπογραφές.Με πλήρη στοιχεία στους κινητήρες, αφήσαμε τον 32 για τη Θεσσαλονίκη. Για δείπνο, επέλεξα κάτι ελαφρύ (ραβιόλια με χορταρικά), η σοκολατένια pana cotta ήταν βγαλμένη από τον Παράδεισο κι έτσι το ταξίδι τελείωσε γλυκά στις 1:47 με τα φρένα να στριγγλίζουν στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...
Απρίλιος 2012, ώρα 18:36. Το Α330 της Swiss με registration HB-JHD αφήνει τον 22R του αεροδρομίου Kennedy της Νεας Υορκης. Εγώ, καθισμένος στην 7Α, μ' ενα ποτήρι Glevinet Single Malt 12 ετών στο χέρι, αναπολώ τις 5 σχεδόν, καταπληκτικές μέρες που ξανάζησα στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω και κάνω σπονδή, χύνοντας λίγο από το ποτό μου στη μοκέτα της Bussines Class....
Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2012, όταν προέκυψε επαγγελματικό ταξίδι στη Νεα Υόρκη. Αυτή τη φορά θα πήγαινα μόνος, αφού η σύζυγος είχε σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις, οπότε διαμόρφωσα ένα πρόγραμμα εντατικής περιήγησης, ώστε να ξαναδώ κάποια πράγματα, αλλά κυρίως να δω καινούρια. Οι πτήσεις έκλεισαν, το ίδιο και το ξενοδοχείο και η μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.
28/3/2012 LX 1851 SKG-ZRH, A321-111 HB-IOK "Les Sommetres", Seat 10B (Economy Class)
28/3/2012 LX 16 ZRH-JFK, A330-343HB-JHC "Bellizona", Seat 42K (Economy Class)
1/4/2012 LX 17 JFK-ZRH, A330-343HB-JHD "St. Gallen" Seat 7K (Bussines Class)
2/4/2012 LX 1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz", Seat 1A (Business Class)
Ξενοδοχειο : Millenium UN Plaza
Πιστός στις αρχές μου να μην χρησιμοποιώ ταξί, ΟΥΤΕ για το αεροδρόμιο, έφτασα στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 4 ώρες πριν την αναχώρηση, έχοντας κάνει web check-in και για τις δυο πτήσεις. Στην κλασσική μου θέση στο Goodbye, πέρασα την ώρα μου χάρη στο δωρεάν WiFi, έχοντας για συντροφιά ένα ΒD-100 που περνούσε κι αυτό τη νύχτα του στο apron. Όταν άνοιξε το check in ξανατύπωσα τα boarding passes για το αρχείο κι έδωσα τα "σπιτικά" στις πτήσεις (όπως κάνω πάντα) και τελικά βολεύτηκα στην 10Β, που στο 321 έχει το χαρακτηριστικό να είναι exit row χωρις την 10Α. Μια τέλεια απογειωση από τον 34 στις 4:59 και προσγείωση στον 34 του Kloten 135 λεπτά αργότερα, αφού είχε προηγηθεί το "πρωϊνό", αποτελούμενο από ένα γιαούρτι φρούτων κι ένα muffin καρότου. Το γιαούρτι φαγώθηκε εν πτήση και το muffin εν spotting.
Έχοντας περίπου 3 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, ξεκίνησα μια συνεδρία planespotting από τα Parkings P3 & P6, μέχρι που έφτασε η ώρα να πάρω το airtrain από το Terminal A για το E, απ' όπου αναχωρούν τα heavies. Το spotting συνεχίστηκε μέχρι την επιβίβαση και μιας και ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο, ξεφόρτωσα τη θέση μου από τα περιττά βάρη (κουβέρτα, μαξιλάρι, safety) που όλως περιέργως τα βρήκα στην τσάντα μου, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο. Απορώ ποιος κακοήθης τα έβαλε εκεί μέσα...
Η Bellizona ξεκόλλησε από την πύλη Ε52 στις 9:56 και 14 λεπτά αργότερα άφηνε το ελβετικό έδαφος. Την ηπειρωτική Ευρώπη την αφήσαμε πάνω από τη Βρέστη, οπότε και σερβιρίστηκε το φαγητό (αφού είχε προηγηθεί το snack με pretzels & κρασί). Το γεύμα (κοτόπουλο με σπαγγέτι αλα pesto, μπρόκολο το αεριογόνο, σαλάτα και μηλόπιτα) ήταν νοστιμότατο και η ώρα πέρασε βλέποντας το J. Edgar και το The adventures of Tintin. Περίπου 2 ώρες πριν την προσγείωση, σερβιρίστηκε το snack (πιτσα και παγωτό) εξίσου νόστιμα με το φαγητό και τελικά μετά από 474 λεπτά πτήσης ο 22L υποδέχτηκε το κουρασμένο 330.
Τη μεταφορά, από και πρός το ξενοδοχείο ανέλαβε η Airlink (36$ r/t σε shared van. Σαφώς φτηνότερη από το ταριφάτο (45$ ο/w + taxes + tip + tolls) και μόλις 10$ ακριβότερη από την επιλογή Airtrain + Subway αλλά με ταλαιπωρία που τσακίζει κόκκαλα). Το ξενοδοχείο βρίσκεται απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών, με απίθανη θέα τοσο προς τον Hudson, όσο και προς το skyline της πόλης (ή και προς τα δυο, ανάλογα με το δωμάτιο). Η πιο κοντινή στάση του Subway είναι ο Grand Central, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, ενω στα 5 λεπτά περίπου βρίσκονται 2 Starbucks κι ένα Le pain Quatidien, χρησιμότατες επιλογές για πρωϊνό και δωρεάν WiFi. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στον 32ο όροφο, λίγο πιο πάνω από την επικλινή "στέγη", ήταν ΜΕΓΑΛΟ και άνετο και είχε καταπληκτική θέα τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα (κυρίως). Για άλλη μια φορά κοιμήθηκα σε ξενοδοχείο χωρίς να τραβήξω τις κουρτίνες. Μετά τις πρώτες βοήθειες (τσισάκια, κακάκι, μπάνιο και ποτάκι με θέα τους ουρανοξύστες) ξεκίνησα τη βόλτα. Πρώτη στάση, τα Brooklyn Heights απ' όπου έχει κανείς πανοραμική θέα στις γέφυρες Brooklyn & Manhattan καθώς και στο skyline του Manhattan. To σούρουπο έπεφτε καθως το Staten Island Ferry έσχιζε νωχελικά τα νερά του Hudson κι αφού είχα ξεκουραστεί αρκετά είχε έρθει η ώρα να γεμίσω καύσιμα. Αυτό έγινε, με το νοστιμότερο burger που έφαγα ποτέ (να είναι καλά ο Mernion που με είχε κατατοπίσει πριν το ταξίδι) στο Shake Shack και συγκεκριμένα στο κατάστημα της Times Square. Περιττό να σας πω ότι ήταν η μόνη μου τροφή τις επόμενες ημέρες (εκτός από το κινέζικο της 2ης μέρας) όπως επίσης, ότι στο συγκεκριμένο κατάστημα γινόταν το αδιαχώρητο κι έφαγα στο όρθιο, στριμωγμένος σε μια γωνιά). Χορτασμένος (κάπως) συνέχισα με μια περιήγηση στην πλατεία και τους γύρω δρόμους μέχρις ότου η κούραση κι η αυπνία έκαναν απειλιτικά την εμφάνισή τους. Με μια τελευταία προσπάθεια περπατήματος (το μετρό το χρησιμοποίησα λίγο σ' αυτό το ταξίδι, αν κι εβγαλα το 7-days pass με 29$) εφτασα στο ζεστό κρεβατάκι μου με τα φώτα της πόλης να με νανουρίζουν...
Όταν κάποιος ξυπνάει μ' αυτήν την εικόνα, η όρεξή του για φαγητό είναι πολύ μεγαλύτερη. Ξεκίνησα λοιπόν για τον Grand Central, για να πάρω το μετρό για το δοκιμασμένο Ellen's Stardust Diner, του οποίου η κύρια ατραξιόν είναι οι τραγουδιστές σερβιτόροι. Ακριβώς πίσω από το σταθμό βρίσκεται το εν λόγω κτήριο, που οι γνώστες της αεροπορίας ξέρουν τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του...
Οι σερβιτόροι είναι μαθητές ή απόφοιτοι σχολών θεάτρου, τραγουδιού , χορού και προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να εντυπωσιάσουν κάποιον ατζέντη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα μιας από τις κοπέλες που δουλεύουν εκεί, την περασμένη χρονιά , 12 συνάδελφοί της βρήκαν δουλειά σε θέατρα και shows στη Ν.Υ, το Las Vegas κι αλλού. Σίγουρα οι τιμές είναι τσιμπημένες, αλλά το φαγητό είναι νόστιμο και χορταστικό κι εξάλλου κάποιος πάει εκεί για το θέαμα.
Αφού απόλαυσα πρωϊνό, χορό και μουσική (μιλάμε για 8 το πρωϊ), κατηφόρισα την Broadway μέχρι την 23η οδό, όπου βρίσκεται το Flatiron Building με την ομολογουμένως μοναδική αρχιτεκτονική του (ειδικά για το 1902 που άρχισε η κατασκευή του). Από τη γειτονική στάση του μετρό, έφτασα στο άκρο του Manhattan για να πάρω το Staten Island Ferry. Είναι ο πιο εύκολος και φτηνός (ΔΩΡΕΑΝ) τρόπος να δει κάποιος το skyline και το άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδρομή κρατάει μισή ώρα περίπου και δίνει πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες. Μόλις ξαναγύρισα στο Manhattan ξεκίνησα για τον μαραθώνιο περπατήματος και φωτογραφιών. Συνοπτικά, περπάτησα ως το Ground Zero κι από εκεί στο South Street Seaport, με τα πόδια στην Chinatown κι από κει στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ανάπαυση ώσπου να ξαναβγώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες. Πάρτε ένα χάρτη, δείτε τη διαδρομή και θα καταλάβετε γιατί τα πόδια μου ακόμα πονάνε. Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά.
Η βόλτα ξεκίνησε από τοVietnam Veterans Memorial και περπατώντας παραλιακά έφτασα στο South Street Seaport και τον Pier 17, απ΄όπου έχει κανείς την ευκαιρία να ρεμβάσει όρθιος ή καθιστός το Brooklyn,τις γέφυρες και τα καράβια - μουσεία. Πριν ξεκινήσω το ταξιδι, είχα προγραμματίσει την επίσκεψή μου στο 9/11 Memorial που βρίσκεται στο Ground Zero, ανάμεσα στους πύργους του καινούριου World Trade Center. Η επίσκεψη στο μνημείο είναι δωρεάν, αλλά πρέπει κανείς να κλείσει από πριν, μέσω του site , το εισητήριό του. Από τον Pier 17, ο δρόμος για το μνημείο σε φέρνει στην Wall Street, την Trinity Church και το νεκροταφείο της. Το μνημείο αποτελείται από δύο μεγάλα συντριβάνια να τα πω (North & South Pool) που έχουν γραμμένα περιμετρικά τα ονόματα όλων των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου ενώ συμβολική αξία αποκτά το Survivor Tree, το μοναδικό δένδρο που διασώθηκε ζωντανό από τα συντρήμια, συντηρήθηκε κι επαναφυτεύτηκε στο μνημείο. Αφού απέτησα φόρο τιμής στους νεκρούς, ξεκίνησα για την Chinatown όπου είχα προγραμματίσει να κάνω στάση για φαγητό στο Great New York Noodletown, το Prosperity Dumplings και το Vannesa's Dumplings. Η Chinatown είναι πραγματικά ένας άλλος κόσμος μέσα στην πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης. Συναντάς εικόνες κι ανθρώπους μοναδικές, παππούδες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά, μυρωδιές και ήχους από άλλο κόσμο.
Πρώτη στάση για ανάκτηση δυνάμεων το Great New York Noodletown, όπου με 4,5 $ απόλαυσα μια πάπια με ρύζι και λάχανο και έμαθα να μην βάζω στο πιάτο καρυκεύματα που δεν ξέρω ΠΟΣΟ καίνε... (Με κέρασαν 3 ποτήρια τσάι για να μου φύγει το κάψιμο και τα δάκρυα). Εχοντας χορτάσει και ...ζεσταθεί ξεκίνησα τις βόλτες στα στενά της Chinatown μεχρις ότου έφτασα στο Prosperity Dumplings, όπου με 1$ απόλαυσα 5 γευστικότατα Dumplings χοιρινού και chive (σχινόπρασσο ελληνιστί). Επειδή όμως ήθελα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα, έπρεπε να φάω και στην ανταγωνίστρια Vannesa, όπου με 1$ παίρνεις 4 dumplings. Νικητής σε ποιότητα και ποσότητα το Prosperity. Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι και τα 3 μαγαζιά τα διάλεξα μετά από πολύ διάβασμα blogs και οδηγών της πόλης. Φτάνει μόνο να σας πω, ότι το Prosperity, ειναι μια τρύπα 2χ3 μέτρα, χωράει ισα ισα 3 άτομα να φαν και να παραγγείλουν και η ουρά απ' έξω έφτανε τα 10 μέτρα... Σιγουρη επιλογή ΚΑΙ για την επόμενη φορά. Τα πονεμένα πόδια μου, μ' ανάγκασαν να πάρω το μετρό για το ξενοδοχείο, αφού πρώτα έκανα μια στάση στο Rockefeller Center και στο γειτονικό του Magnolia Bakery με τα θεϊκά cupcakes, τα οποία απόλαυσα χαζεύοντας το παγοδρόμιο στη βάση του Rockefeller.
Εξαντλημένος, αλλά γευστικά σε άλλο κόσμο, άπλωσα για λίγο το κορμάκι μου στο κρεβάτι, τόσο όσο να πάρω δυνάμεις να ξανακατεβώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες των πλοίων, του Manhattan, της Brooklyn Bridge και του Pier 17. Μη έχοντας άλλες δυνάμεις, σύρθηκα κυριολεκτικά ως την κοντινή στάση του μετρό και με όση δύναμη μου είχε απομείνει περπάτησα ως το ξενοδοχείο, αφού προηγουμένως έκανα μια στάση στο γειτονικό Drugstore-Super Market, ανοικτό 24/7 για να προμηθευτώ τις απαραίτητες ποσότητες bandaids για τα πόδια μου...
Μετά τον μαραθώνιο περπατήματος της προηγούμενης ημέρας, το σκεφτόμουν πάρα πολύ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Eκανα την καρδια μου πέτρα, θωράκισα τα πόδια μου με bandaids, καλημέρισα το απαστράπτον υπό τον πρωϊνό ήλιο Chrysler και ξεκίνησα για το γειτονικό Starbucks για πρωϊνό, σερφάρισμα στο internet και Skype με την οικογένεια. Το 2010 είχα ανέβει στο Top of the Rock (το παρατηρητήριο στον 70ο όροφο του Rockefeller) νύχτα για να δω την πόλη φωτισμένη. Αυτή τη φορά, λόγω του πολύ καλού καιρού ήρθε η ώρα να δω το μεγαλείο της Νέας Υόρκης υπό το φως της ημέρας. Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο trip report, αν κάποιος έχει να διαλέξει μεταξύ Empire και Rockefeller, συνιστώ το δεύτερο. Ο κόσμος είναι λιγότερος και το αποτέλεσμα το ίδιο αν όχι και καλύτερο...
Το αντίπαλο δέος ξεχώριζε άνετα μέσα στο δάσος των ουρανοξυστών, τα καράβια για τα Liberty & Ellis Islands κουβαλούσαν τους πρωϊνούς επισκέπτες, ενώ δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στο μοναδικό Intrepid και το Concord που σαν συνταξιούχοι πλέον, ρουφούσαν τον πρωϊνό ήλιο. Αφού φωτογράφησα ό,τι ήταν να φωτογραφίσω, ανηφόρισα σιγά σιγά ως το Upper East Side για να θαυμάσω το μοναδικό έργο του Frank Lloyd Wright στη Ν.Υ, το Guggenheim Museum και τη μοναδική σχεδιαστικά σπειροειδή ράμπα που ενώνει τους ορόφους. Αν και είμαι λάτρης της τέχνης, μοντέρνας και κλασσικής, ομολογώ ότι το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον, εκτός του ίδιου του κτηρίου φυσικά, ήταν η συλλογή των έργων του Wassily Kadinsky, ενός από τους προτεργάτες του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού και κύριου εκπροσώπου της σχολής του Bauhaus. Αν δεν σας ενδιαφέρει η μοντέρνα τέχνη και θέλετε να φωτογραφήσετε τη σπείρα και την οροφή, μπορέιτε να το κάνετε χωρίς να πληρώσετε εισητήριο (όπως την έπαθα εγώ...).
Η ώρα ήταν περασμένη, οπότε σιγά σιγά κατηφόρησα ως το κοντινό Shake Shack της 86ης οδού για το καθιερωμένολιτό (double cheese & double shack) γεύμα της ημέρας. Το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως κι αυτό του Madisson Park, τα θεωρώ ως τα πιο όμορφα και άνετα για φαγητό, λόγω των μεγάλων υπαίθριων χώρων που διαθέτουν. Ανανεωμένος πλέον, περπάτησα κατα μήκος της 5ης Λεωφόρου, περιμετρικά του Central Park, αποτυπονωντας σε μυαλό και κάρτες μνήμης την ομολογουμένως όμορφη αρχιτεκτονική του Upper East Side με σκοπό να φτάσω στο ΜοΜΑ, που κάθε Παρασκευή απόγευμα (όπως στη δική μου περίπτωση) έχει δωρεάν είσοδο και φυσικά γίνεται το έλα να δεις. Η αρχιτεκτονική της 5th Avenue από το Central Park και κάτω, αλλάζει δραματικά όπως στην περίπταση του Trump Tower (ενός από τους πολλούς) ενώ φυσικά αλλάζουν και τα καταστήματα που από μικρά "οικογενειακά" μαγαζιά γίνονται βαρύγδουπα ονόματα πολλών εκατομμυρίων (Prada, Cartier, Tiffanys, Van Cleef & Arpell, Gucci , Pucci και το κακό συναπάντημα...). Το ΜοΜΑ αξίζει την επίσκεψη, έμεινα για πάρα πολύ ώρα εκστατικός μπροστά στον αγαπημένο μου Jackson Pollock, ενώ τα έργα των Mark Rothko, Picasso, Brack, Backon και όλων των άλλων Ιερών Τεράτων της μοντέρνας τέχνης έκαναν την ώρα να περάσει ευχάριστα.
Η ολιγόωρη ανάπαυση ήταν επιβεβλημένη πριν ξεκινήσω για τα Brooklyn Heights, νύχτα αυτή τη φορά, περνώντας με τα πόδια την ομώνυμη γέφυρα. Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό και αποζημιώνει στο έπακρο την όποια ταλαιπωρία. Η είσοδος στη γέφυρα γίνεται λίγο μετά το Δημαρχείο, και όσο προχωράει κανείς το μάτι παίζει συνέχεια ψάχνοντας τα κατάλληλα σημεία να στήσει τη μηχανή για να αποτυπώσει τον καταιγισμό χρωμάτων που το περιβάλλει. Το Manhattan είναι ενυπωσιακό τη νύχτα, το ίδιο και η ίδια η γέφυρα αλλά και άλλες γωνιές που προσφέρονται για τέχνες. Χωρίς να το καταλάβω, η ώρα ήταν ΠΟΛΥ περασμένη για το μέρος όπου βρισκόμουν και μη θέλοντας να εκτεθώ σε περιττούς κινδύνους γύρισα στην ασφάλεια του δωματίου μου. Άλλη μια μέρα ΓΕΜΑΤΗ με εικόνες, ήχους και μυρωδιές είχε φτάσει στο τέλος της...
Η τελευταία ημέρα παραμονής στη Νέα Υόρκη, ξημέρωσε συννεφιασμένη, συμβαδίζοντας με τη διάθεσή μου. Αν και είχα σκοπό να πάω για spotting στο KLGA, ο καιρός είχε άλλα σχέδια οπότε έκανα μια τελευταία μεγάλη βόλτα στην πόλη. Starbucks για πρωίνό και internet και μετρό για την 14th Street όπου βρίσκεται η είσοδος του High Line Park. Πρόκειται για μια εγκαταλελημένη, υπερυψωμένη γραμμή τρένου, που εξυπηρετούσε το λιμάνι και την εμποροβιομηχανική περιοχή και η οποία μετατράπηκε σε ακόμα μια νησίδα πράσινου (μετά το Central Park). Ξεκινάει από την Gasnevoort Street (λίγο πιο κάτω από την 14η οδό) και φτάνει ως την 30η οδό, διασχίζοντας το Lower West Side με υπέροχες εικόνες των χαρακτηριστικών τούβλινων και μη κτηρίων, των αρχών του αιώνα. Η βόλτα είναι πραγματικά ένα χάδι στις αισθήσεις. Βρισκόμενος σχετικά κοντά, ΕΠΡΕΠΕ να περάσω από το INTREPID (αν και δεν το επισκέφτηκα αυτή τη φορά, καθώς ο καιρός δεν επέτρεπε ποιοτικές φωτογραφίες των εκθεμάτων). Διασχίζοντας το West Side, έφτασα περπατώντας, στο ξενοδοχείο μέσω της Times Square.
Μετά την ολιγόωρη ανάπαυση και ενώ είχε φτάσει το βράδυ, βγήκα για μια αποχαιρετηστήρια νυχτερινή βόλτα. Ξεκίνησα ξανά από την περιοχή του Flatiron, για ενα τελευταίο burger στο Shake Shack του Madison Park, με το Εmpire State Building να έχει μια απόκοσμη σιλουέτα χάρη στην αντανάκλαση των φώτων στο πέπλο της ομίχλης που σκέπαζε τη Ν.Υ. Με βαριά βήματα, οδηγήθηκα προς το ψηλότερο κτήριο του Manhattan κι από κει στον Grand Central για μερικά ακόμα παιχνίδια με το φως.
Κάθε όμορφο πράγμα στη ζωή, δυστυχώς τελειώνει κι έτσι ξημέρωσε η Κυριακή 1 Απριλίου. Όντως, σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα μου φαινόταν ότι θα έφευγα. Ένα απολαυστικό πρωϊνό στο κοντινό Le Pain Quatidiaine, τόνωσε τη διάθεσή μου και μετά από μια τελευταία βόλτα στην φρεσκοξυπνημένη μεγαλούπολη, επέστρεψα στο ξενοδοχείο για μάζεμα της βαλίτσας, ώστε να ξεκινήσει το πιο γλυκό κομμάτι ενός ταξιδιού, η πτήση... Το ραντεβού με την Airlink είχε κλειστεί, με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσω όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στο αεροδρόμιο και πιο συγκεκριμένα στο lounge της Swiss. Oι 4 ώρες αναμονής πέρασαν ευχάριστα με καλό φαγητό. μπάνιο και άφθονο spotting μεσα από τα παράθυρα του lounge προς το apron και τους διαδρόμους.
Η επιβίβαση στον Άγιο Γαληνό (St. Gallen) έγινε στην ώρα της και απροβλημάτιστα κι έτσι βολεύτηκα στην γνωστή 7Κ με ένα ποτήρι malt στο χέρι. Τριάντα δύο (32) λετπα μετά το Push back, το 330 ξεκινούσε το take off roll στον βρεγμένο 22R και ξεκολλώντας μαλακά από το διάδρομο, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του για τη Γηραιά Ήπειρο. Στο IFE διάλεξα το The Big Year (το οποίο έχει ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ομοιότητες με το αγαπημένο μου hobby) κι ένα δεύτερο ποτήρι Glenlivet 12 Years Old, άνοιξε το δρόμο για το δείπνο που ακολούθησε. Φυσικά διάλεξα το πιάτο του chef Frank Oerthle, που ήταν ένα τέλεια ψημένο Beef Filet, Με σάλτσα μανιταριών, ταλιατέλλες, baby carrots και σπαράγγια, συνοδεία μερικών ποτηριών Chateu Pontet Fumet. Το δείπνο έκλεισε γλυκά με την πανακόττα με κομπόστα φράουλας και ραβεντιού, συνοδεία του κλασικού Νiepoort Tawny Port της Swiss. Μετατροπή της πολυθρόνας σε κρεββάτι και απολαυστικός ύπνος 5 ωρών σε FL390 μέχρι την ώρα του πρωϊνού.
Η πτήση έληξε 435 λεπτά μετά την απογείωσή μας από τη Νέα Υόρκη, με το μαλακό φρενάρισμα στον 14 του Kloten. O ήλιος έλμαπε κι ο καταγάλανος ουρανός προμήνυε μια θαυμάσια spotter-ικά ημέρα στο ανακαινισμένο Observation Deck B. Mιας και το deck ανοίγει στις 9:00, ένα πέρασμα από το lounge για φρεσκάρισμα και πρωϊνό ήταν απαραίτητο και τελικά στις 9:00 ακριβώς, περνούσα πρώτος την πόρτα του Deck. To τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Επί 8 ώρες φωτογράφιζα οτιδήποτε τροχοδρομούσε ή απογειώνονταν. Mόνο όταν ο ήλιος έκανε την ποιοτική φωτογράφιση αδύνατη (μιας και είχα στείλει το τρίποδο στη βαλίτσα), αποφάσισα να επιστρέψω στη ζέστη του lounge για χαλάρωση με μπάνιο και φαγητό.
Το 321 "St. Moritz" έφτασε με μικρή καθυστέρηση από το Παρίσι και τελικά βρέθηκα να κάθομαι αναπαυτικά στην 1Α, αφού είχα πιάσει μια μικρή κουβέντα με το πλήρωμα και κυρίως με τον ευγενικότατο Captain, που πήρε πρόθυμα το logbook μου για τις απαραίτητες υπογραφές.Με πλήρη στοιχεία στους κινητήρες, αφήσαμε τον 32 για τη Θεσσαλονίκη. Για δείπνο, επέλεξα κάτι ελαφρύ (ραβιόλια με χορταρικά), η σοκολατένια pana cotta ήταν βγαλμένη από τον Παράδεισο κι έτσι το ταξίδι τελείωσε γλυκά στις 1:47 με τα φρένα να στριγγλίζουν στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...
Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011
Στου Ομπάμα το κονάκι, πήγα για να πιω ουζάκι
<Γενικό πλάνο>. Ένας ημιφωτισμένος διάδρομος που καταλήγει σε μια γυάλινη πόρτα.
Μια σειρά από δωμάτια, μια γυναικεία φιγούρα στέκεται έξω από το γραφείο.
<Γκρό> Το χέρι της γυναίκας χτυπάει την πόρτα.
-Τοκ τοκ τοκ
-Ποιος είναι ?
-Εγώ.
- Τι θες?
-Να μπω.
- Μπες.
-Μπήκα.
-Κλείσε.
-Έκλεισα
<διάλογος παρμένος από θρυλική σκηνή του ΘΟΥ-ΒΟΥ>
Μετά από λίγη ώρα, η γυναίκα βγαίνει από το γραφείο. Η συμφωνία έχει κλείσει. Θα πάω στην Ουάσιγκτον, αλλά λόγω Τρισέ, Όλι Ρεν, Στρος Καν και πολλών άλλων, τα εισητήρια είναι δικά μου. Κανένα πρόβλημα, μιας και 107.000 μίλια περιμένουν να ξοδευτούν. Το ψάξιμο ξεκινάει και προς μεγάλη έκπληξη ΔΕΝ υπάρχουν βολικά για να μην πω ΔΕΝ υπάρχουν καθόλου award tickets για Ουάσιγκτον.
Μετά από πολλούς κι απίθανους συνδυασμούς ( ATH-YYZ, ATH-YUL, ATH-ATL, ATH-MEX, ATH-SFO κλπ) ο μόνος που έκατσε βολικός για τις μέρες που ενδιαφερόμουν ήταν ο ATH-GVA-JFK με Swiss. Μιας και τα μίλια θα έληγαν, είπα να μου κάνω ένα δώρο και ξοδεύοντας μονοκοπανιάς 105.000 έκλεισα όλο το ταξίδι Business Class για να απολαύσω άλλη μια φορά τη φιλοξενία των Ελβετών. Έμενε να βρω βολική και οικονομική πτήση για Ουάσιγκτον. Δεν ήθελα να πετάξω για το Dulles (IAD) μιας και βρίσκεται περίπου 50 χλμ εκτός της πόλης, ΔΕ συνδέεται με τρένο αλλά με λεωφορείο που αφήνει σε σταθμό μετρό κι από κει φορτωμένος να τρέχω για το ξενοδοχείο. Το ταξί δεν παίζει μιας και κοστίζει κοντά στα 60$ χωρίς φόρους, tip , κλπ, οπότε έπρεπε να βρω πτήση για το μικρότερο Reagan (DCA) το οποίο βρίσκεται μέσα στην πόλη και έχει σταθμό του μετρό.
Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα στη Delta με $120 r/t που ήταν και το φτηνότερο που βρήκα. Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Grand Hyatt, κοντά στο Λευκό Οίκο και μόλις 5 στάσεις από το DCA. Έτσι, οι πτήσεις διαμορφώθηκαν ως εξής:
13/6/2011 SKG-ATH A3 511 A320-232 SX-DVK
14/6/2011 ATH-GVA LX1825 A320-214 HB-JLQ “BULACH”
14/6/2011 GVA-JFK LX 22 A330-343E HB-JHE “FRIBURG”
14/6/2011 JFK-DCA DL2550 CRJ-900 N907XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 DCA-JFK DL2555 CRJ-900 N932XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 JFK-GVA LX23 A330-343ER HB-JHG “GLARUS”
20/6/2011 GVA-ATH LX1822 A320-214 HB-JLP “ALLSCHWIL”
20/6/2011 ATH-SKG A3 126A320-232 SX-DVV “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ”
Όπως κάθε φορά, το ταξίδι ξεκίνησε στο Υπεραεροδρόμιο του Ελληνικού Βορρά, με την τελευταία πτήση προς Αθήνα που παραδόξως είχε κωδικό Γερμανίας (511 είναι πτήση για DUS μου φαίνεται). Τέλος πάντων, κλασική πτήση εσωτερικού με το τυπικό service, ανέφελη και by the book, οπότε 31 λεπτά μετά την απογείωση ακουμπήσαμε μαλακά στον 03R. Μιας και το check in της Swiss ξεκινούσε 2 ώρες πριν την πτήση, οπότε δεν μπορούσα να παραδώσω βαλίτσα, κατευθύνθηκα προς το "Μελίνα Μερκούρη" lounge της ΟΑ που μεταξύ άλλων εξυπηρετεί και την Swiss, όπου και χαλάρωσα για τις επόμενες ώρες, κλέβοντας και λίγη ώρα ύπνου. Βγήκα, παρέδωσα βαλίτσα και ξαναπήκα μέχρις ότου ξεκίνησε η επιβίβαση.
Κατά την τροχοδρόμηση προς τον 03R, είχα τηνευκαιρία για πολύ όμορφες φωτογραφίες και τελικά στις 07:28 το A320 άφησε το Ελληνικό έδαφος κατευθυνόμενο για την πατρίδα του. Περίπου 40 λεπτά αργότερα άρχισε το service μ' ένα νόστιμο πρωϊνό που ολοκληρώθηκε με αρωματικό καφέ και σοκολάτες. Με γεμάτο στομάχι, είχα όλο το χρόνο ν' απολαύσω την πτήση και να ξαναδώ ένα αγαπημένο αεροδρόμιο, όπου πριν από ενα χρόνο ο ένδοξος Σύλλογος έζησε μοναδικές στιγμές. Μετά από λίγη ώρα,το όρος Matterhorn, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ιταλίας κι Ελβετίας μας υποδέχτηκε σε πλήρη μεγαλοπρέπεια, λουσμένο στο πρωϊνό φως. Η Ελβετική ύπεθρος ξεδιπλώνονταν από κάτω μας ώσπου φάνηκε ο προορισμός μας, το αεροδρόμιο Cointrin (GVA / LSGG) της Γενεύης. Με μία τέλεια visual προσέγγιση, ο κυβερνήτης "έπιασε" τον 05 ακριβώς 147 λεπτά αφότου αφήσαμε το Αθηναϊκό έδαφος. Αφού ολοκλήρωσε τις διαδικασίες σβησίματος ήρθε στη θέση μου (1F) και με προσκάλεσε στο γραφείο του για μια φιλική κουβέντα. Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι, αμέσως μετά την επιβίβαση, έδωσα στο πλήρωμα το logbook μου για υπογραφή, μαζί με την ταυτότητα του Συλλόγου κι ένα δώρο (το ίδιο έκανα και στην πτήση προς Ν.Υ κι ανταμείφθηκα). Αφού συζητήσαμε εκτενώς για την πτήση, το Σύλλογο και το planespotting γενικότερα, τον αποχαιρέτησα για να αξιοποιήσω το χρόνο μου μέχρι την επόμενη πτήση. Έχοντας 3 ώρες κενό, αν και η πόλη είναι μόλις 15 λεπτά μακρυά με τη συγκοινωνία, αξιοποίησα απόλυτα το χρόνο αυτό σποττάροντας ανελέητα από το εστιατόριο ALTITUDE, που βρίσκεται στον 3ο όροφο του αεροδρομίου, landside. Eδώ μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση των όσων πέρασαν από μπροστά μου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, Η Γενεύη είναι ένα πολύ συμπαθητικό και spotters friendly αεροδρόμιο, με καλή κίνηση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, διέθεται observation deck το οποίο έδωσε τη θέση του στο ALTITUDE. Πάντως, το εν λόγω εστιατόριο, προσφέρει άπλετη θέα στην πίστα, μεγάλα και καθαρά παράθυρα και το προσωπικό ΔΕΝ ενοχλεί. Μ' έναν καφέ των 2 € μπορεί κάποιος να καθήσει ΟΣΕΣ ώρες θέλει και να κάνει το hobby του ανενόχλητος.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οπότε αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το lounge για καφέ, interntet, "fuel dump" κι ένα καυτό μπάνιο κατευθύνθηκα προς την πύλη Β11, όπου το 333 με περίμενε για να με φιλοξενήσει για τα επόμενα 486 λεπτά, που αποδείχτηκαν 486 λεπτά ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ γευστικής, οπτικής και κοινωνικής।
Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα να στρίβεις προς τ' αριστερά, όταν επιβιβάζεσαι σ' ένα long haul αεροσκάφος......
Μ' αυτό το συναίσθημα λοιπόν, βολεύτηκα στην 5Κ, στη "μικρή" καμπίνα της business, τακτοποίησα τα πράγματά μου και παρέδωσα στον maitre de cabine το logbook για υπογραφή από το πλήρωμα μαζί με ένα δωράκι για τους πιλότους. Μετά το καλωσόρισμα, συνοδεία φρεσκοστιμένου χυμού πορτοκαλιού έγινε το push-back κι εγώ συνέχισα να φωτογραφίζω ό,τι περνούσε από δίπλα μας καθώς τροχοδρομούσαμε για το holding του 05.
Στις 10:23 Zulu oi Τrent 700 με full στοιχεία σήκωσαν το 330 από το Ελβετικό έδαφος. Ο Captain Schmidt με μια δεξιά στροφή μας πρόσφερε μια πανοραμική εικόνα της Γενεύης με το περίφημο συντριβάνι Jet d' Eau να δεσπόζει στην εικόνα. Περίπου 45 λεπτά από την απογείωση κι αφού σταθεροποιηθήκαμε στα 380, ξεκίνησε το service. Διάλεξα έναsingle malt για ορεκτικό καθώς ξεκινούσα την ταινία "Hall Pass" στο IFE. To πρώτο πιάτο αποτελούνταν από "Rosehip tea-smoked chicken breast slices, herb vinaigrette & grilled summer vegetables" το οποίο ξεπλύθηκε μ' ενα ποτήρι Clarendelle (ένα από τα πολλά που ακολούθησαν). Το κυρίως γεύμα ήταν ένα απολαυστικότατομοσχαρίσιο φιλέτο με λαχανικά και η γευστική πανδαισία ολοκληρώθηκε με το πιάτο τυριών και το γλυκό (apple cream with rosemary and Creme de Gruyere) συνοδία ενό ποτηριού Port (Porto Nieeport Tawny). Kάπου εκεί τα βλέφαρα άρχισαν να βαραίνουν, ηταινία πλησίαζε προς το τέλος και αφού έστρωσα το "κρεβάτι" μου, ξεράθηκα για τις επόμενες 3 ώρες. Ξύπνησα πάνω από τον Καναδά για να διαπιστώσω ότι είχαμε παρέα που μετά από λίγο πολλαπλασιάστηκε. Εκείνη τη στιγμή δέχτηκα την επίσκεψη του Κ2, που αφού μ' ευχαρίστησε για τα δώρα, συζητήσαμε γενικά για την πτήση, το spotting και το Σύλλογο και με προσκάλεσε στο πιλοτήριο μετά την προσγείωση.
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ) ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο και έτσι μετά από 486 συνολικά λεπτά πτήσης "πιάσαμε" στον 04R. Ενώ όλοι οι επιβάτες αποβιβάζονταν, η κυρία του Οίκου μου απολάμβανε μερικές ακόμα στιγμές ανάπαυσης και κουβέντας με το πλήρωμα κι εγώ σαν μικρό παιδί επισκέφτηκα το cockpit όπου ο Κ2 υπέγραφε το logbook κι ο Κυβερνήτης με καλωσόριζε θερμά. Μετά από περίπου 10 λεπτά κουβέντας, φιλοφρονήσεων και φωτογραφιών, αποχαιρέτησα το πλήρωμα μ' ένα δώρο από μέρους τους (το flight path μας με τις υπογραφές τους). Περάσαμε στα γρήγορα τον έλεγχο και με το air-train βρεθήκαμε στο Τerminal 3 που είναι το βασίλειο της Delta. Έχοντας περίπου 3 ώρες για την επόμενη πτήση, επιδόθηκα σε ανελέητο spotting μέσα από τα όχι και τόσο καθαρά παράθυρα. Καθώς η πτήση μας ανακοινώθηκε στα FIDS ξεκινήσαμε για την Β23 όπου γνώρισα ένανν νέο τρόπο επιβίβασης, που μου θύμησε ΚΤΕΛ. Τα Αεροπλάνα παρατεταγμένα στη σειρα, με μια μακρυά "φυσούνα" να οδηγεί σ' αυτά. Μέσα, έξοδοι οδηγούσαν στην πίστα όπου υπάλληλοι της εταιρείας έστελναν τους επιβάτες στις πτήσηεις τους. Εντύπωση μου έκανε κι η ανακοίνωση (όταν πλέον βρεθήκαμε μέσα στο CRJ μας) "Τhis is a flight to Washington DC. Any passenger who's not flying to DC, please disembark NOW". Η θέση που είχα κρατήσει on-line ήταν η 14D. Mιας και η exit-row ήταν άδεια, με το που έκλεισαν οι πόρτες έδωσα έναν πήδο και βρέθηκα με απλωμένα πόδια στην 13D (αφού πρώτα είχα "ελαφρώσει" την τσέπη από περιοδικά, safety cards και το overhead bin από μια κατακόκκινη κουβέρτα). Service 0 για τα 48 λεπτά πτήσης, ούτε νερό, οπότε στις 19:24 τοπική, ο μαραθώνιος πτήσεών μας έφτανε στο τέλος. Μ' ένα ταξί και 18$ φτωχότεροι βρεθήκαμε μετά από 15 λεπτα στην πόρτα του ξενοδοχείου με το εντυπωσιακό lobby φωτισμένο. Το δωμάτιο άνετο και με θέα στο αίθριο. Αφού βρήκαμε τον εαυτό μας κάτω από το καυτό νερό βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη με κατεύθυνση το γειτονικό Λευκό Οίκο. Μιας κι ο Barry ήταν απασχολημένοις στο μπάνιο και δε μπορούσε να μας δεχτεί, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια απαραίτητη στάση για καυσιμα στο Capitol City Brewery που βρισκεται ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από το ξενοδοχείο.
Μην έχοντας άλλες δυνάμεις, βυθιστήκαμε σε έναν γλυκό ύπνο με ονειρικές εικόνες από την μέχρι εκείνη την ώρα εμπειρία....
Πριν ξεκινήσω, θέλω να πω δυο κουβέντες για το Metro. Οι μετακινήσεις στην DC δεν είναι φτηνές. Το metro έχει ένα εκτεταμμένο δίκτυο αλλά έχει κι ένα περίεργο σύστημα χρεώσεων. Στην ουσία δεν υπάρχει σταθερός ναύλος. Η τιμή κάθε εισητηρίου εξαρτάται από τη διαδρομή που θα διανυθεί αλλά και από την ώρα της ημέρας που θα συμβεί αυτό. Δεν είναι σπάνιο να χρειαστεί να πληρώσει κάποιος extra για να βγει από το σταθμό. To εισητήριο χρησιμεύει για είσοδο κι έξοδο από το σταθμό οπότε καλό είναι να φυλάσσεται μέχρι να βρεθείτε έξω από αυτόν.
Η Ημερίσια κάρτα κοστίζει 9$ και ισχύει από 9:00-00:00, υπάρχει η εβδομαδιαία των 27$ αλλά ΜΟΝΟ για τις φτηνές διαδρομές οπότε μπορεί να χρειαστεί πρόσθετο εισητήριο για έξοδο από το τρένο και η κανονική εβδομαδιαία των 47$ (η αντίστοιχη στη Ν.Υ κοστίζει 27$). Εμείς χρησιμοποιούσαμε τις ημερήσιες.
Η μέρα (όπως κι οι υπόλοιπες) ξεκίνησε με μια αναζωογωνητική βουτιά στην πισίνα. Ο σταθμός Metro Center βρίσκεται βολικά τοποθετημένος μέσα στο ξενοδοχείο οπότε πρόσφεε τεράστια ανεση στις μετακινήσεις μας. Μιας και το πρωϊνό δεν περιλαμβάνονταν στην τιμή του δωματίου, τρώγαμε καθημερινά έξω για να έχουμε και δωρεάν Wi-Fi. H πρώτη μας πρωϊνή βόλτα στην πόλη μας βρήκε στο Dupont Circle όπου βρίσκεται ένα υποκατάστημα του Le pain Quatidiene (είναι σταθερή αξία από την 3μηνη παραμονή μου στις Βρυξέλλες). Το πρωϊνό χορταστικότατο και η ατμόσφαιρα ετελώς ευρωπαϊκή. Αφού λοιπόν χορτάσαμε με 18$ (μαζί με φόρους και tip !) και μιλήσαμε μεσω Skype χαρη στο Wi-Fi του μαγαζιού κατυεθυνθήκαμε στο The Mall, το μεγάο πάρκο στο κέντρο της πόλης που οριοθετείται από το Καπιτόλιο και το Washington Monument. Χάρη σ' εναν οικιστικό νόμο που επιβάλει το 25% της πόλης να είναι πράσινο και τα κτήρια να μην ξεπερνούν το ύψος του Καπιτολίου, η πόλη δίνει έναν αίσθημα απλωσιάς κι ελευθερίας. Δυστυχώς, το τεράστιο παρκο του Mall και η περίφημε reflecting pool (όσοι έχουν δει το Forrest Gump θα θυμούνται τη σκηνή που ο Tom Ηanks τρέχει μέσα σε μια "λίμνη" με φόντο το Linkoln Memoerial) ήταν σε φάση ανακατασκευής οπότε, η εικόνα δεν έμοιαζε με όσες είχαμε στο μυαλό μας από τις διάφορες ταινίες.
Η επίσκεψη στο Washington Μonument, όπως και σε όλα τα μνημεία και τα μουσεία της πόλης είναι δωρεάν, αλλά επιβάλλει κράτηση αρκεςτοό καιρό πριν, κάτι που αμέλησα να κάνω οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από ψηλά।
Μιας και λόγω αμέλιας, δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Washington Memorial, το οποίο κατακλύζονταν από μαθητές απ' όλες τις πολιτείες (υπήρχε εθνικό μαθητικό συνέδριο στην πόλη) οδέυσαμε προς το WW2 memorial. Είναι μια συμμετρική κατασκευή, αφιερωμένη στα 2 μέτωπα (Ειρηνικός κι Ευρώπη/Αφρική) με τις δυο αψίδες να συνδέονται με το Freedom Wall που περιέχει το Field of Stars. Αν και μη Αμερικάνός, δε μπόρεσα να μην αισθανθώ δέος προστά στο θέαμα των 4084 επίχρυσων αστεριών. Όπως εύστοχα παρατήρησε η Ελένη "Είναι τρομερό, βλέπεις ένα άστρο και συνειδητοποιείς ότι 100 άνθρωποι χάθηκαν για πάντα. Δυο άστρα είναι ένα χωριό, 10 άστρα μια κωμόπολη...." Όντως The Price of Freedom. Επίσης δέος προκαλεί και η ρήση του ναυάρχου Nimitz.
To κλίμα ήρθε να βαρύνει ακόμα περισσότερο με το θρυλικό Vietnam war Memorial (δύο γρανιτένιοι τοίχοι σε σχήμα V, με χαραγμένα τα ονόματα των 58000 περίπου στρατιωτών, που έπεσαν στον "Βρώμικο Πόλεμο") όπου απόγονοι ή ζώντες συγγενείς των νεκρών ψάχνουν το όνομα για να το αποτυπώσουν σε χαρτί. Το κλίμα ελάφρυναν οι συνεχείς υπερπτήσεις αεροσκαφών από το κοντινό DCA.
O πρόεδρος Lincoln, μας περίμενε βλοσυρός μέσα στο μνημείο του κι αφού ξεκουραστήκαμε χαζεύοντας διάφορους street performers, αποδώσαμε φόρο τιμής στους νεκρούς του πολέμου της Κορέας (μιας και υπήρξε Ελληνική συμμετοχή) στο εντυπωσιακό Korean War Memorial. Το εν λόγω μνημείο αποτελείται από 19 αγάλματα, λίγο μεγαλύτερα από φυσικό μέγεθος μιας ολόκληρης δημηρίας σε φάση περιπόλου. Οι μορφές σκληρές αλλά γεμάτες φυσικότητα στις στάσεις. Επόμενη στάση το Franklin D. Roosevelt Memorial, αφιερωμένο στον μεγάλο Αμερικάνο ηγέτη του New Deal και του Β' ΠΠ. Το μνημείο έναι ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων, παραστάσεων και καταρρακτών σε διάταξη μεάνδρου και προσφέρει πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και δροσιάς στους κουρασμένους ταξιδιώτες , όπως του λόγου μας. Με τις μπαταρίες λίγο γεμάτες, λόγω του περπατήματος κάτω από τον ήλιο (ο φίλος Fotis με είχε προειδοποιήσει για τον καιρό) φτάσαμε κατάκοποι στις όχθες της Tidal Basin όπου δεσπόζει το Jefferson Memorial. Η ώρα είχε περάσει, η πείνα βαρούσε κόκκινο οπότε με βαρεια από την κούραση βήματα πήγαμε ώς την "κοντινότερη" στάση του metro (ΜΟΛΙΣ 15 λεπτά περπάτημα) για να καταλήξουμε στο food court του Old Post Office. Ένα καυτερό αλλά νόστιμο ινδικό γεύμα μας άναψε φωτιές που ανέλαβαν να σβήσουν δύο τεράστια παγωτά από του Μπεν και του φίλου τού του Τζέρρυ (όχι του δικού μας, του άλλου). Το δωμάτιο μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και μετά τη μεσημεριανή σιέστα, 2-3-4-5-6-7-8 απλωτές στην πισίνα ήρθε η ώρα για βολτίτσα και μπύρες. Οδεύσαμε προς το Capitol Hill και συγκεκριμένα στο Bullfeathers μια καταπληκτική gastro-pub όπου συναντάει κανείς παλιούς και νέους πολιτικούς, γραμματείς και φαρισαίους, φοιτητές κι απολαμβάνει τα steaks του χαζεύοντας το Καπιτόλιο. Μια χωνευτική νυχτερινή βόλτα στο Καπιτόλιο και τη γειτονική Library of the Congress σήμανε την ώρα της αναπαυσης। Η πρώτη μέρα στην πανέμορφη Αμερικάνική πρωτεύουσα τελείωσε , με το μυαλό να επεξεργάζεται και ν' αποτυπώνει αιώνια τις εικόνες, τους ήχους και τις γεύσεις....
Η ημέρα ξεκίνησε με την καθιερωμένη πρωϊνή βουτιά κι ένα γενναίο πρωϊνό, καθώς επρόκειτο ν' ακολουθήσει μια πολύ γεμάτη ημέρα. Το πρωϊνό , είχε προκαθοριστεί ν΄αφιερωθεί στο ΝΑΟ (Smithsonian Air and Space Museum). Το μουσείο είναι ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις της αεροπορίας, με εκθέματα από τη γέννηση της αεροπορικής ιδέας έως την κατάκτηση του διαστήματος. Μεταξύ άλλων μπορεί κανείς να θαυμάσει το αυθεντικό αεροπλάνο των Αδερφών Ράϊτ, το Χ1 του Chuck Yeager, ένα αποκεφαλισμένο 747, ένα πανέμορφο DC 7 με το cocpit του σε κοινή θέα, το Spirit of St. Luis του Lindberg κι εκατοντάδες άλλα εκθέματα από πρώϊμα αερόστατα μέχρι διαστημικούς σταθμούς. Στο παράρτημα του Μουσείου που βρίσκεται κοντά στο Dulles Airport δυστυχώς δεν πρόλαβα να πάω για να θαυμάσω το Enterprise, το SR-71 & το Concord αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες και ακόμα και να μην αγαπάς το αεροπλάνο δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος ανάμεσα σε τόσα εκθέματα. Το Museum Shop είναι μια πονεμένη ιστορία (δε χρειάζεται να συνεχίσω, νομίζω ότι καταλάβατε πόσο επηρρέασε τον πρϋπολογισμό του ταξιδιού
). Φαγητό στα McDonalds του μουσείου και συνέχεια στο γειτονικό Museum of American History με εκθέματα από τη γέννηση του Αμερικάνικου έθνους μέχρι σήμερα. Βγαίνοντας, μια καλοκαιρινή μπόρα μας δρόσισε μέχρι το κόκκαλο οπότε επιστρέψαμε στο δωμάτιο για σουλούπωμα και ξεκούραση, καθώς το βράδυ θ' ακολουθούσε η 3ωρη βόλτα "DC after Dark" στην πόλη, με την Gray Line Tours. Oδηγός μας ο "Big Al" ένας συμπαθέστατος και ομιλητικότατος αφροαμερικανός. Η βόλτα ξεκίνησε από το Union Station με μια πρώτη στάση στο MALL, το Λευκό Οίκο και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Πεντάγωνο, το Air Force Memorial, το Iwo Jima Memorial. Καθώς η νύχτα έπεφτε και τα μνημεία είχαν πλέον φωταγωγηθεί, κάναμε μια μεγάλη στάση που περιλάμβανε περίπατο ξανά στο Vietnam War Memorial, Korean War Memorial, Lincoln Memorial με τ' αεροπλάνα να μας κάνουν παρέα, για να ολοκληρώσουμε την περιήγηση με την επίσκεψη στο πανέμορφο Jefferson Memorial. Η βόλτα είχε φτάσει στο τέλος κι ο Big Al μας άφησε στο ξενοδοχείο συνοδεία απαλής Jazz και ψιλόβροχου.
Όντας χορτάτοι από εικόνες και ήχους έπρεπε να κλείσουμε τη βραδυά χορτάτοι και με κάτι πιο υλικό, οπότε ξεκινήσαμε για το πολύ καλό Μεξικάνικο Oyamel, όπου σταθήκαμε άτυχοι καθώς δεν είχαμε κάνει κράτηση και η αναμονή ξεπερνούσε τα 90 λεπτά. Ψιλοαπογοητευμένοι καθίσαμε στο γειτονικό District Chophouse όπου η διάθεση μας ξαναέφτιαξε με το θηριώδες για βράδυ, γεύμα (2 μισόκιλα stakes ,πουρές και ΜΠΥΡΕΣ, πολλές μπύρες। Ο σύντομος περίπατος μέχρι το ξενοδοχείο βοήθησε να "κάτσει" λίγο το φαγητό και ο ύπνος ήρθε πιο εύκολα από ποτέ....
Παρά τη βραδυνή βροχούλα, η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και προδιάθετε για ποδαρόδρομο. Σήμερα σειρά είχε η Pennsylvania Avenue απ' άκρο σε άκρο, δηλαδή από το Λευκό Οίκο ως το Καπιτόλιο και τη Βιβλιοθήκη αυτού. Η σχετικά κοντινή αποσταση του ξενοδοχείου από το Λευκό Οίκο έκανε περιττή τη χρήση του Μετρό κι έτσι περπατώντας χαλαρά φτάσαμε ως τη Lafayette Square όπου δεσπόζει ο έφιππος αδριάντας του στρατηγού Lafayette. Κάναμε μια μικρή στάση για να δώσουμε πρωϊνό στους συμπαθέστατους σκίουρους του πάρκου και τελικά φτάσαμε όσο πιο κοντά γίνονταν στην προεδρική κατοικία.
Ο πρόεδρος δεν είχε ειδοποιηθεί για την άφιξή μας, οπότε δεν ήταν δυνατόν να μας συναντήσει καθώς ήτο αξούριστος και η Michele ήταν με τα μπιγκουτί ακόμα, οπότε ξεκινήσαμε τον περίπατο για το Καπιτόλιο. Στο δρόμο κάναμε ένα πέρασμα από το National Arcives των ΗΠΑ όπου φυλάσσεται η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας. Οι ουρές ήταν τεράστιες, η φωτογράφηση απαγορεύονταν, ο χρόνος που διαθέσαμε συνολικά για τα 3 έγγραφα ήταν μόλις 10 λεπτά αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε 1 ώρα δροσιάς, μακρυά από τον δυνατό πρωϊνό ήλιο. Το Καπιτόλιο έλαμπε κάτω από το δυνατό ήλιο και ο Στρατηγός Grant μας κοιτούσε βλοσυρός πάνω από το άλογό του, που ήρθαμε πρωϊνιάτικα, από του διαόλου το κέρατο να του χαλάσουμε την ησυχία του.
Αφού περάσαμε ένα εξονυχιστικό έλεγχο, μπήκαμε σ' ενα group για την 60λεπτη ξενάγηση στο κτίριο. Ο θόλος με κεντρικό θέμα την "Αποθέωση του Ουάσιγκτον" είναι πράγματι εκπληκτικός. Αφού φάγαμε στο εστιατόριο του Καπιτολίου (τιμές φαρμακείο !!!) περάσαμε από την υπόγεια διάβαση στη γειτονική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου γλιτώνοντας έτσι τον επίσης χρονοβόρο έλεγχο. Απ' τη γειτονική στάση του Μετρό βρεθήκαμε στο Εθνικό Κοιμητήριο του Arlington όπου οι σειρές των τάφων προκαλούν ασυναίσθητα ένα δέος ειδικά όταν περιλαμβάνουν τέτοιες περιπτώσεις. Στο μνημείο του Αγνωστου στρατιώτη παρακολουθήσαμε μια όντως εντυπωσιακή αλλαγή φρουράς και η βόλτα έκλεισε με την επίσκεψη στον τάφο του JFK όπου καίει η άσβεστη φλόγα. Η βραδιά έκλεισε με φαγητό, στην κοντινή στο ξενοδοχείο,Chinatown.
H τελευταία μέρα ήταν παραδοσιακά αφιερωμένη στο spotting. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το Dulles ήταν μακρυά, οπότε συμβιβάστηκα με το National (DCA) το οποίο απείχε λίγες στάσεις του Metro από το ξενοδοχείο. Το μεγαλύτερο αεροπλάνο που κατεβαίνει είναι το 757, οπότε για 10 περιπου ώρες "έλιωσα" κυριολεκτικά στα regional, φωτογραφίζοντας τόσο μέσα από το terminal όσο κι από το "επίσημο" σημείο, το Gravelly Park. Εχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου και της πείνας, επανήλθα στην πραγματικότητα από το τηλεφώνημα της Λένας, που ανησύχησε τόσες ώρες που δεν έδωσα σημεία ζωής. Τα μάζεψα λοιπόν και γύρισα στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ για τη βραδυνή έξοδο. Μιας και ήταν το τελευταίο βράδυ, έπρεπε να το τιμήσουμε με κάτι καλό. Επιλέχθηκε , λοιπόν, το Jaleo Tapas Bar, ένα Gourmet Tapas Restaurant. Όπως συμβαίνει σε τέοια μαγαζιά, οι μερίδες ήταν μικρές, ακριβές αλλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ νόστιμες, καθόλου δε λυπήθηκα τα $$$$$$$$$ που ακούμπησα. Με βαριά βήματα φτάσαμε στο δωμάτιο για να μαζέψουμε τα πράγματα και να ονειρευτούμε όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες.
19.6.2011 DL2555 DCA-JFK,CRJ 900 N932XJ Seat 14A
19.6.2011 LX 23 JFK-GVA , A330-343E HB-JHG "GLARUS", Seat 4A
20.6.2011 LX1822 GVA-ATH, A320-214 HB-JLP "ALLSHWIL", Seat 1F
20.6.2011 A3 126 ATH-SKG A320-232 SX-DVV "ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ" Seat 11A
Η μέρα ξημέρωσε μουντή και μελαγχολική για να συμβαδίσει με τη διάθεσή μας, καθώς το ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Μια τελευταία βόλτα με το μετρό, μας έφτασε στο DCA, όπου αφού δώσαμε τα μπαγκάζια, η μεν Λένα το έριξε στους καφέδες κι εγώ στο spotting, μεχρι που η ώρα της επιβίβασης έφτασε οπότε βιώσαμε για πρώτη φορά το full body scanner. Ευκαιρία, λοπόν να δούνε οι Αμερικανοί τα @@ μου !
Αναχώρηση από τον 01, δεξιά στροφή πάνω από το Πεντάγωνο και 43 λεπτά αργότερα φρενάραμε στον 04R του JFK. Μαζέψαμε τις βαλίτσες, ακολούθησε περίπου 1 ώρα spotting από τα βρώμικα τζάμια του Τerminal 3 και τελικά πήραμε το Air Train για το Τ4 απ' όπου έφευγε η πτήση μας. Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα στο lounge με φαγητό, ποτό, ντουζάκι και φυσικά χάζεμα στην πίστα. Επιβίβαση, βόλεμα στην 4Α και παρακολούθηση της όμορφης γειτόνισσας. Push Back στις 19:32, taxiing 28 λεπτών ως τον 22R απ' όπου αφήσαμε τη Νεα Υόρκη μέσα σ' ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Περίπου μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε το service, μ' ενα Single Malt να μου φτιάχνει τη διάθεση μέχρις ότου φτάσει το δείπνο(Sauteed fillet of beef, Marsala sauce, Gncchi Piemontaise and grilled vegetables. Cheese selection. Pannacotta with orange and ginger compote). Ta 3 ποτήρια Clarendelle, τα 2 Port και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, με έστειλαν στην Χωρα των Ονείρων αμέσως μετά το φαγητό (για τη σύζυγο δεν είμαι βέβαιος, μιας και καθόταν 2 θέσεις πιο πίσω). Ξύπνησα από ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη, μιας και το πρωϊνό που είχα παραγγείλει ήταν έτοιμο (προτίμησα να το φάω από το να το φωτογραφήσω).
422 λεπτά πτήσης έφταναν στο τέλος τους καθώς ακουμπούσαμε στον 23. Χωρίς πολλά πολλά πήγαμε στο lounge για καφέ, μπάνιο και internet μεχρις ότου έφτασε η ώρα να μπούμε στο 320 που θα μας γυρνούσε στην πατρίδα. Απογείωση από τον 23, φαγητό (μηχανικά έφαγα τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα) και τελικά μετά από 170 λεπτά στον αέρα, φρενάρισμα στην άσφαλτο του 03L του El. Ben. ένα υπέροχο πραγματικά ταξίδι, τελείωσε με τον ίδιο όμορφο τρόπο, με τον οποίο είχε ξεκινήσει.
Υ.Γ Aυτήν τη χρωστούσα από την πτήση GVA-JFK
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ)
<Γκρό> Το χέρι της γυναίκας χτυπάει την πόρτα.
-Τοκ τοκ τοκ
-Ποιος είναι ?
-Εγώ.
- Τι θες?
-Να μπω.
- Μπες.
-Μπήκα.
-Κλείσε.
-Έκλεισα
<διάλογος παρμένος από θρυλική σκηνή του ΘΟΥ-ΒΟΥ>
Μετά από λίγη ώρα, η γυναίκα βγαίνει από το γραφείο. Η συμφωνία έχει κλείσει. Θα πάω στην Ουάσιγκτον, αλλά λόγω Τρισέ, Όλι Ρεν, Στρος Καν και πολλών άλλων, τα εισητήρια είναι δικά μου. Κανένα πρόβλημα, μιας και 107.000 μίλια περιμένουν να ξοδευτούν. Το ψάξιμο ξεκινάει και προς μεγάλη έκπληξη ΔΕΝ υπάρχουν βολικά για να μην πω ΔΕΝ υπάρχουν καθόλου award tickets για Ουάσιγκτον.
Μετά από πολλούς κι απίθανους συνδυασμούς ( ATH-YYZ, ATH-YUL, ATH-ATL, ATH-MEX, ATH-SFO κλπ) ο μόνος που έκατσε βολικός για τις μέρες που ενδιαφερόμουν ήταν ο ATH-GVA-JFK με Swiss. Μιας και τα μίλια θα έληγαν, είπα να μου κάνω ένα δώρο και ξοδεύοντας μονοκοπανιάς 105.000 έκλεισα όλο το ταξίδι Business Class για να απολαύσω άλλη μια φορά τη φιλοξενία των Ελβετών. Έμενε να βρω βολική και οικονομική πτήση για Ουάσιγκτον. Δεν ήθελα να πετάξω για το Dulles (IAD) μιας και βρίσκεται περίπου 50 χλμ εκτός της πόλης, ΔΕ συνδέεται με τρένο αλλά με λεωφορείο που αφήνει σε σταθμό μετρό κι από κει φορτωμένος να τρέχω για το ξενοδοχείο. Το ταξί δεν παίζει μιας και κοστίζει κοντά στα 60$ χωρίς φόρους, tip , κλπ, οπότε έπρεπε να βρω πτήση για το μικρότερο Reagan (DCA) το οποίο βρίσκεται μέσα στην πόλη και έχει σταθμό του μετρό.
Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα στη Delta με $120 r/t που ήταν και το φτηνότερο που βρήκα. Το ξενοδοχείο που κλείστηκε ήταν το Grand Hyatt, κοντά στο Λευκό Οίκο και μόλις 5 στάσεις από το DCA. Έτσι, οι πτήσεις διαμορφώθηκαν ως εξής:
13/6/2011 SKG-ATH A3 511 A320-232 SX-DVK
14/6/2011 ATH-GVA LX1825 A320-214 HB-JLQ “BULACH”
14/6/2011 GVA-JFK LX 22 A330-343E HB-JHE “FRIBURG”
14/6/2011 JFK-DCA DL2550 CRJ-900 N907XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 DCA-JFK DL2555 CRJ-900 N932XJ (Mesaba Airlines)
19/6/2011 JFK-GVA LX23 A330-343ER HB-JHG “GLARUS”
20/6/2011 GVA-ATH LX1822 A320-214 HB-JLP “ALLSCHWIL”
20/6/2011 ATH-SKG A3 126A320-232 SX-DVV “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ”
Όπως κάθε φορά, το ταξίδι ξεκίνησε στο Υπεραεροδρόμιο του Ελληνικού Βορρά, με την τελευταία πτήση προς Αθήνα που παραδόξως είχε κωδικό Γερμανίας (511 είναι πτήση για DUS μου φαίνεται). Τέλος πάντων, κλασική πτήση εσωτερικού με το τυπικό service, ανέφελη και by the book, οπότε 31 λεπτά μετά την απογείωση ακουμπήσαμε μαλακά στον 03R. Μιας και το check in της Swiss ξεκινούσε 2 ώρες πριν την πτήση, οπότε δεν μπορούσα να παραδώσω βαλίτσα, κατευθύνθηκα προς το "Μελίνα Μερκούρη" lounge της ΟΑ που μεταξύ άλλων εξυπηρετεί και την Swiss, όπου και χαλάρωσα για τις επόμενες ώρες, κλέβοντας και λίγη ώρα ύπνου. Βγήκα, παρέδωσα βαλίτσα και ξαναπήκα μέχρις ότου ξεκίνησε η επιβίβαση.
Κατά την τροχοδρόμηση προς τον 03R, είχα τηνευκαιρία για πολύ όμορφες φωτογραφίες και τελικά στις 07:28 το A320 άφησε το Ελληνικό έδαφος κατευθυνόμενο για την πατρίδα του. Περίπου 40 λεπτά αργότερα άρχισε το service μ' ένα νόστιμο πρωϊνό που ολοκληρώθηκε με αρωματικό καφέ και σοκολάτες. Με γεμάτο στομάχι, είχα όλο το χρόνο ν' απολαύσω την πτήση και να ξαναδώ ένα αγαπημένο αεροδρόμιο, όπου πριν από ενα χρόνο ο ένδοξος Σύλλογος έζησε μοναδικές στιγμές. Μετά από λίγη ώρα,το όρος Matterhorn, το φυσικό σύνορο μεταξύ Ιταλίας κι Ελβετίας μας υποδέχτηκε σε πλήρη μεγαλοπρέπεια, λουσμένο στο πρωϊνό φως. Η Ελβετική ύπεθρος ξεδιπλώνονταν από κάτω μας ώσπου φάνηκε ο προορισμός μας, το αεροδρόμιο Cointrin (GVA / LSGG) της Γενεύης. Με μία τέλεια visual προσέγγιση, ο κυβερνήτης "έπιασε" τον 05 ακριβώς 147 λεπτά αφότου αφήσαμε το Αθηναϊκό έδαφος. Αφού ολοκλήρωσε τις διαδικασίες σβησίματος ήρθε στη θέση μου (1F) και με προσκάλεσε στο γραφείο του για μια φιλική κουβέντα. Εδώ κάνω μια παρένθεση για να σας πω ότι, αμέσως μετά την επιβίβαση, έδωσα στο πλήρωμα το logbook μου για υπογραφή, μαζί με την ταυτότητα του Συλλόγου κι ένα δώρο (το ίδιο έκανα και στην πτήση προς Ν.Υ κι ανταμείφθηκα). Αφού συζητήσαμε εκτενώς για την πτήση, το Σύλλογο και το planespotting γενικότερα, τον αποχαιρέτησα για να αξιοποιήσω το χρόνο μου μέχρι την επόμενη πτήση. Έχοντας 3 ώρες κενό, αν και η πόλη είναι μόλις 15 λεπτά μακρυά με τη συγκοινωνία, αξιοποίησα απόλυτα το χρόνο αυτό σποττάροντας ανελέητα από το εστιατόριο ALTITUDE, που βρίσκεται στον 3ο όροφο του αεροδρομίου, landside. Eδώ μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση των όσων πέρασαν από μπροστά μου.
Για όποιον ενδιαφέρεται, Η Γενεύη είναι ένα πολύ συμπαθητικό και spotters friendly αεροδρόμιο, με καλή κίνηση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, διέθεται observation deck το οποίο έδωσε τη θέση του στο ALTITUDE. Πάντως, το εν λόγω εστιατόριο, προσφέρει άπλετη θέα στην πίστα, μεγάλα και καθαρά παράθυρα και το προσωπικό ΔΕΝ ενοχλεί. Μ' έναν καφέ των 2 € μπορεί κάποιος να καθήσει ΟΣΕΣ ώρες θέλει και να κάνει το hobby του ανενόχλητος.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οπότε αφού έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το lounge για καφέ, interntet, "fuel dump" κι ένα καυτό μπάνιο κατευθύνθηκα προς την πύλη Β11, όπου το 333 με περίμενε για να με φιλοξενήσει για τα επόμενα 486 λεπτά, που αποδείχτηκαν 486 λεπτά ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ γευστικής, οπτικής και κοινωνικής।
Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα να στρίβεις προς τ' αριστερά, όταν επιβιβάζεσαι σ' ένα long haul αεροσκάφος......
Μ' αυτό το συναίσθημα λοιπόν, βολεύτηκα στην 5Κ, στη "μικρή" καμπίνα της business, τακτοποίησα τα πράγματά μου και παρέδωσα στον maitre de cabine το logbook για υπογραφή από το πλήρωμα μαζί με ένα δωράκι για τους πιλότους. Μετά το καλωσόρισμα, συνοδεία φρεσκοστιμένου χυμού πορτοκαλιού έγινε το push-back κι εγώ συνέχισα να φωτογραφίζω ό,τι περνούσε από δίπλα μας καθώς τροχοδρομούσαμε για το holding του 05.
Στις 10:23 Zulu oi Τrent 700 με full στοιχεία σήκωσαν το 330 από το Ελβετικό έδαφος. Ο Captain Schmidt με μια δεξιά στροφή μας πρόσφερε μια πανοραμική εικόνα της Γενεύης με το περίφημο συντριβάνι Jet d' Eau να δεσπόζει στην εικόνα. Περίπου 45 λεπτά από την απογείωση κι αφού σταθεροποιηθήκαμε στα 380, ξεκίνησε το service. Διάλεξα έναsingle malt για ορεκτικό καθώς ξεκινούσα την ταινία "Hall Pass" στο IFE. To πρώτο πιάτο αποτελούνταν από "Rosehip tea-smoked chicken breast slices, herb vinaigrette & grilled summer vegetables" το οποίο ξεπλύθηκε μ' ενα ποτήρι Clarendelle (ένα από τα πολλά που ακολούθησαν). Το κυρίως γεύμα ήταν ένα απολαυστικότατομοσχαρίσιο φιλέτο με λαχανικά και η γευστική πανδαισία ολοκληρώθηκε με το πιάτο τυριών και το γλυκό (apple cream with rosemary and Creme de Gruyere) συνοδία ενό ποτηριού Port (Porto Nieeport Tawny). Kάπου εκεί τα βλέφαρα άρχισαν να βαραίνουν, ηταινία πλησίαζε προς το τέλος και αφού έστρωσα το "κρεβάτι" μου, ξεράθηκα για τις επόμενες 3 ώρες. Ξύπνησα πάνω από τον Καναδά για να διαπιστώσω ότι είχαμε παρέα που μετά από λίγο πολλαπλασιάστηκε. Εκείνη τη στιγμή δέχτηκα την επίσκεψη του Κ2, που αφού μ' ευχαρίστησε για τα δώρα, συζητήσαμε γενικά για την πτήση, το spotting και το Σύλλογο και με προσκάλεσε στο πιλοτήριο μετά την προσγείωση.
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ) ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο και έτσι μετά από 486 συνολικά λεπτά πτήσης "πιάσαμε" στον 04R. Ενώ όλοι οι επιβάτες αποβιβάζονταν, η κυρία του Οίκου μου απολάμβανε μερικές ακόμα στιγμές ανάπαυσης και κουβέντας με το πλήρωμα κι εγώ σαν μικρό παιδί επισκέφτηκα το cockpit όπου ο Κ2 υπέγραφε το logbook κι ο Κυβερνήτης με καλωσόριζε θερμά. Μετά από περίπου 10 λεπτά κουβέντας, φιλοφρονήσεων και φωτογραφιών, αποχαιρέτησα το πλήρωμα μ' ένα δώρο από μέρους τους (το flight path μας με τις υπογραφές τους). Περάσαμε στα γρήγορα τον έλεγχο και με το air-train βρεθήκαμε στο Τerminal 3 που είναι το βασίλειο της Delta. Έχοντας περίπου 3 ώρες για την επόμενη πτήση, επιδόθηκα σε ανελέητο spotting μέσα από τα όχι και τόσο καθαρά παράθυρα. Καθώς η πτήση μας ανακοινώθηκε στα FIDS ξεκινήσαμε για την Β23 όπου γνώρισα ένανν νέο τρόπο επιβίβασης, που μου θύμησε ΚΤΕΛ. Τα Αεροπλάνα παρατεταγμένα στη σειρα, με μια μακρυά "φυσούνα" να οδηγεί σ' αυτά. Μέσα, έξοδοι οδηγούσαν στην πίστα όπου υπάλληλοι της εταιρείας έστελναν τους επιβάτες στις πτήσηεις τους. Εντύπωση μου έκανε κι η ανακοίνωση (όταν πλέον βρεθήκαμε μέσα στο CRJ μας) "Τhis is a flight to Washington DC. Any passenger who's not flying to DC, please disembark NOW". Η θέση που είχα κρατήσει on-line ήταν η 14D. Mιας και η exit-row ήταν άδεια, με το που έκλεισαν οι πόρτες έδωσα έναν πήδο και βρέθηκα με απλωμένα πόδια στην 13D (αφού πρώτα είχα "ελαφρώσει" την τσέπη από περιοδικά, safety cards και το overhead bin από μια κατακόκκινη κουβέρτα). Service 0 για τα 48 λεπτά πτήσης, ούτε νερό, οπότε στις 19:24 τοπική, ο μαραθώνιος πτήσεών μας έφτανε στο τέλος. Μ' ένα ταξί και 18$ φτωχότεροι βρεθήκαμε μετά από 15 λεπτα στην πόρτα του ξενοδοχείου με το εντυπωσιακό lobby φωτισμένο. Το δωμάτιο άνετο και με θέα στο αίθριο. Αφού βρήκαμε τον εαυτό μας κάτω από το καυτό νερό βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη με κατεύθυνση το γειτονικό Λευκό Οίκο. Μιας κι ο Barry ήταν απασχολημένοις στο μπάνιο και δε μπορούσε να μας δεχτεί, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μια απαραίτητη στάση για καυσιμα στο Capitol City Brewery που βρισκεται ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από το ξενοδοχείο.
Μην έχοντας άλλες δυνάμεις, βυθιστήκαμε σε έναν γλυκό ύπνο με ονειρικές εικόνες από την μέχρι εκείνη την ώρα εμπειρία....
Πριν ξεκινήσω, θέλω να πω δυο κουβέντες για το Metro. Οι μετακινήσεις στην DC δεν είναι φτηνές. Το metro έχει ένα εκτεταμμένο δίκτυο αλλά έχει κι ένα περίεργο σύστημα χρεώσεων. Στην ουσία δεν υπάρχει σταθερός ναύλος. Η τιμή κάθε εισητηρίου εξαρτάται από τη διαδρομή που θα διανυθεί αλλά και από την ώρα της ημέρας που θα συμβεί αυτό. Δεν είναι σπάνιο να χρειαστεί να πληρώσει κάποιος extra για να βγει από το σταθμό. To εισητήριο χρησιμεύει για είσοδο κι έξοδο από το σταθμό οπότε καλό είναι να φυλάσσεται μέχρι να βρεθείτε έξω από αυτόν.
Η Ημερίσια κάρτα κοστίζει 9$ και ισχύει από 9:00-00:00, υπάρχει η εβδομαδιαία των 27$ αλλά ΜΟΝΟ για τις φτηνές διαδρομές οπότε μπορεί να χρειαστεί πρόσθετο εισητήριο για έξοδο από το τρένο και η κανονική εβδομαδιαία των 47$ (η αντίστοιχη στη Ν.Υ κοστίζει 27$). Εμείς χρησιμοποιούσαμε τις ημερήσιες.
Η μέρα (όπως κι οι υπόλοιπες) ξεκίνησε με μια αναζωογωνητική βουτιά στην πισίνα. Ο σταθμός Metro Center βρίσκεται βολικά τοποθετημένος μέσα στο ξενοδοχείο οπότε πρόσφεε τεράστια ανεση στις μετακινήσεις μας. Μιας και το πρωϊνό δεν περιλαμβάνονταν στην τιμή του δωματίου, τρώγαμε καθημερινά έξω για να έχουμε και δωρεάν Wi-Fi. H πρώτη μας πρωϊνή βόλτα στην πόλη μας βρήκε στο Dupont Circle όπου βρίσκεται ένα υποκατάστημα του Le pain Quatidiene (είναι σταθερή αξία από την 3μηνη παραμονή μου στις Βρυξέλλες). Το πρωϊνό χορταστικότατο και η ατμόσφαιρα ετελώς ευρωπαϊκή. Αφού λοιπόν χορτάσαμε με 18$ (μαζί με φόρους και tip !) και μιλήσαμε μεσω Skype χαρη στο Wi-Fi του μαγαζιού κατυεθυνθήκαμε στο The Mall, το μεγάο πάρκο στο κέντρο της πόλης που οριοθετείται από το Καπιτόλιο και το Washington Monument. Χάρη σ' εναν οικιστικό νόμο που επιβάλει το 25% της πόλης να είναι πράσινο και τα κτήρια να μην ξεπερνούν το ύψος του Καπιτολίου, η πόλη δίνει έναν αίσθημα απλωσιάς κι ελευθερίας. Δυστυχώς, το τεράστιο παρκο του Mall και η περίφημε reflecting pool (όσοι έχουν δει το Forrest Gump θα θυμούνται τη σκηνή που ο Tom Ηanks τρέχει μέσα σε μια "λίμνη" με φόντο το Linkoln Memoerial) ήταν σε φάση ανακατασκευής οπότε, η εικόνα δεν έμοιαζε με όσες είχαμε στο μυαλό μας από τις διάφορες ταινίες.
Η επίσκεψη στο Washington Μonument, όπως και σε όλα τα μνημεία και τα μουσεία της πόλης είναι δωρεάν, αλλά επιβάλλει κράτηση αρκεςτοό καιρό πριν, κάτι που αμέλησα να κάνω οπότε χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από ψηλά।
Μιας και λόγω αμέλιας, δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Washington Memorial, το οποίο κατακλύζονταν από μαθητές απ' όλες τις πολιτείες (υπήρχε εθνικό μαθητικό συνέδριο στην πόλη) οδέυσαμε προς το WW2 memorial. Είναι μια συμμετρική κατασκευή, αφιερωμένη στα 2 μέτωπα (Ειρηνικός κι Ευρώπη/Αφρική) με τις δυο αψίδες να συνδέονται με το Freedom Wall που περιέχει το Field of Stars. Αν και μη Αμερικάνός, δε μπόρεσα να μην αισθανθώ δέος προστά στο θέαμα των 4084 επίχρυσων αστεριών. Όπως εύστοχα παρατήρησε η Ελένη "Είναι τρομερό, βλέπεις ένα άστρο και συνειδητοποιείς ότι 100 άνθρωποι χάθηκαν για πάντα. Δυο άστρα είναι ένα χωριό, 10 άστρα μια κωμόπολη...." Όντως The Price of Freedom. Επίσης δέος προκαλεί και η ρήση του ναυάρχου Nimitz.
To κλίμα ήρθε να βαρύνει ακόμα περισσότερο με το θρυλικό Vietnam war Memorial (δύο γρανιτένιοι τοίχοι σε σχήμα V, με χαραγμένα τα ονόματα των 58000 περίπου στρατιωτών, που έπεσαν στον "Βρώμικο Πόλεμο") όπου απόγονοι ή ζώντες συγγενείς των νεκρών ψάχνουν το όνομα για να το αποτυπώσουν σε χαρτί. Το κλίμα ελάφρυναν οι συνεχείς υπερπτήσεις αεροσκαφών από το κοντινό DCA.
O πρόεδρος Lincoln, μας περίμενε βλοσυρός μέσα στο μνημείο του κι αφού ξεκουραστήκαμε χαζεύοντας διάφορους street performers, αποδώσαμε φόρο τιμής στους νεκρούς του πολέμου της Κορέας (μιας και υπήρξε Ελληνική συμμετοχή) στο εντυπωσιακό Korean War Memorial. Το εν λόγω μνημείο αποτελείται από 19 αγάλματα, λίγο μεγαλύτερα από φυσικό μέγεθος μιας ολόκληρης δημηρίας σε φάση περιπόλου. Οι μορφές σκληρές αλλά γεμάτες φυσικότητα στις στάσεις. Επόμενη στάση το Franklin D. Roosevelt Memorial, αφιερωμένο στον μεγάλο Αμερικάνο ηγέτη του New Deal και του Β' ΠΠ. Το μνημείο έναι ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων, παραστάσεων και καταρρακτών σε διάταξη μεάνδρου και προσφέρει πολλές ευκαιρίες ξεκούρασης και δροσιάς στους κουρασμένους ταξιδιώτες , όπως του λόγου μας. Με τις μπαταρίες λίγο γεμάτες, λόγω του περπατήματος κάτω από τον ήλιο (ο φίλος Fotis με είχε προειδοποιήσει για τον καιρό) φτάσαμε κατάκοποι στις όχθες της Tidal Basin όπου δεσπόζει το Jefferson Memorial. Η ώρα είχε περάσει, η πείνα βαρούσε κόκκινο οπότε με βαρεια από την κούραση βήματα πήγαμε ώς την "κοντινότερη" στάση του metro (ΜΟΛΙΣ 15 λεπτά περπάτημα) για να καταλήξουμε στο food court του Old Post Office. Ένα καυτερό αλλά νόστιμο ινδικό γεύμα μας άναψε φωτιές που ανέλαβαν να σβήσουν δύο τεράστια παγωτά από του Μπεν και του φίλου τού του Τζέρρυ (όχι του δικού μας, του άλλου). Το δωμάτιο μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και μετά τη μεσημεριανή σιέστα, 2-3-4-5-6-7-8 απλωτές στην πισίνα ήρθε η ώρα για βολτίτσα και μπύρες. Οδεύσαμε προς το Capitol Hill και συγκεκριμένα στο Bullfeathers μια καταπληκτική gastro-pub όπου συναντάει κανείς παλιούς και νέους πολιτικούς, γραμματείς και φαρισαίους, φοιτητές κι απολαμβάνει τα steaks του χαζεύοντας το Καπιτόλιο. Μια χωνευτική νυχτερινή βόλτα στο Καπιτόλιο και τη γειτονική Library of the Congress σήμανε την ώρα της αναπαυσης। Η πρώτη μέρα στην πανέμορφη Αμερικάνική πρωτεύουσα τελείωσε , με το μυαλό να επεξεργάζεται και ν' αποτυπώνει αιώνια τις εικόνες, τους ήχους και τις γεύσεις....
Η ημέρα ξεκίνησε με την καθιερωμένη πρωϊνή βουτιά κι ένα γενναίο πρωϊνό, καθώς επρόκειτο ν' ακολουθήσει μια πολύ γεμάτη ημέρα. Το πρωϊνό , είχε προκαθοριστεί ν΄αφιερωθεί στο ΝΑΟ (Smithsonian Air and Space Museum). Το μουσείο είναι ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις της αεροπορίας, με εκθέματα από τη γέννηση της αεροπορικής ιδέας έως την κατάκτηση του διαστήματος. Μεταξύ άλλων μπορεί κανείς να θαυμάσει το αυθεντικό αεροπλάνο των Αδερφών Ράϊτ, το Χ1 του Chuck Yeager, ένα αποκεφαλισμένο 747, ένα πανέμορφο DC 7 με το cocpit του σε κοινή θέα, το Spirit of St. Luis του Lindberg κι εκατοντάδες άλλα εκθέματα από πρώϊμα αερόστατα μέχρι διαστημικούς σταθμούς. Στο παράρτημα του Μουσείου που βρίσκεται κοντά στο Dulles Airport δυστυχώς δεν πρόλαβα να πάω για να θαυμάσω το Enterprise, το SR-71 & το Concord αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.
Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τις εικόνες και ακόμα και να μην αγαπάς το αεροπλάνο δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος ανάμεσα σε τόσα εκθέματα. Το Museum Shop είναι μια πονεμένη ιστορία (δε χρειάζεται να συνεχίσω, νομίζω ότι καταλάβατε πόσο επηρρέασε τον πρϋπολογισμό του ταξιδιού
). Φαγητό στα McDonalds του μουσείου και συνέχεια στο γειτονικό Museum of American History με εκθέματα από τη γέννηση του Αμερικάνικου έθνους μέχρι σήμερα. Βγαίνοντας, μια καλοκαιρινή μπόρα μας δρόσισε μέχρι το κόκκαλο οπότε επιστρέψαμε στο δωμάτιο για σουλούπωμα και ξεκούραση, καθώς το βράδυ θ' ακολουθούσε η 3ωρη βόλτα "DC after Dark" στην πόλη, με την Gray Line Tours. Oδηγός μας ο "Big Al" ένας συμπαθέστατος και ομιλητικότατος αφροαμερικανός. Η βόλτα ξεκίνησε από το Union Station με μια πρώτη στάση στο MALL, το Λευκό Οίκο και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Πεντάγωνο, το Air Force Memorial, το Iwo Jima Memorial. Καθώς η νύχτα έπεφτε και τα μνημεία είχαν πλέον φωταγωγηθεί, κάναμε μια μεγάλη στάση που περιλάμβανε περίπατο ξανά στο Vietnam War Memorial, Korean War Memorial, Lincoln Memorial με τ' αεροπλάνα να μας κάνουν παρέα, για να ολοκληρώσουμε την περιήγηση με την επίσκεψη στο πανέμορφο Jefferson Memorial. Η βόλτα είχε φτάσει στο τέλος κι ο Big Al μας άφησε στο ξενοδοχείο συνοδεία απαλής Jazz και ψιλόβροχου.
Όντας χορτάτοι από εικόνες και ήχους έπρεπε να κλείσουμε τη βραδυά χορτάτοι και με κάτι πιο υλικό, οπότε ξεκινήσαμε για το πολύ καλό Μεξικάνικο Oyamel, όπου σταθήκαμε άτυχοι καθώς δεν είχαμε κάνει κράτηση και η αναμονή ξεπερνούσε τα 90 λεπτά. Ψιλοαπογοητευμένοι καθίσαμε στο γειτονικό District Chophouse όπου η διάθεση μας ξαναέφτιαξε με το θηριώδες για βράδυ, γεύμα (2 μισόκιλα stakes ,πουρές και ΜΠΥΡΕΣ, πολλές μπύρες। Ο σύντομος περίπατος μέχρι το ξενοδοχείο βοήθησε να "κάτσει" λίγο το φαγητό και ο ύπνος ήρθε πιο εύκολα από ποτέ....
Παρά τη βραδυνή βροχούλα, η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και προδιάθετε για ποδαρόδρομο. Σήμερα σειρά είχε η Pennsylvania Avenue απ' άκρο σε άκρο, δηλαδή από το Λευκό Οίκο ως το Καπιτόλιο και τη Βιβλιοθήκη αυτού. Η σχετικά κοντινή αποσταση του ξενοδοχείου από το Λευκό Οίκο έκανε περιττή τη χρήση του Μετρό κι έτσι περπατώντας χαλαρά φτάσαμε ως τη Lafayette Square όπου δεσπόζει ο έφιππος αδριάντας του στρατηγού Lafayette. Κάναμε μια μικρή στάση για να δώσουμε πρωϊνό στους συμπαθέστατους σκίουρους του πάρκου και τελικά φτάσαμε όσο πιο κοντά γίνονταν στην προεδρική κατοικία.
Ο πρόεδρος δεν είχε ειδοποιηθεί για την άφιξή μας, οπότε δεν ήταν δυνατόν να μας συναντήσει καθώς ήτο αξούριστος και η Michele ήταν με τα μπιγκουτί ακόμα, οπότε ξεκινήσαμε τον περίπατο για το Καπιτόλιο. Στο δρόμο κάναμε ένα πέρασμα από το National Arcives των ΗΠΑ όπου φυλάσσεται η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας. Οι ουρές ήταν τεράστιες, η φωτογράφηση απαγορεύονταν, ο χρόνος που διαθέσαμε συνολικά για τα 3 έγγραφα ήταν μόλις 10 λεπτά αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε 1 ώρα δροσιάς, μακρυά από τον δυνατό πρωϊνό ήλιο. Το Καπιτόλιο έλαμπε κάτω από το δυνατό ήλιο και ο Στρατηγός Grant μας κοιτούσε βλοσυρός πάνω από το άλογό του, που ήρθαμε πρωϊνιάτικα, από του διαόλου το κέρατο να του χαλάσουμε την ησυχία του.
Αφού περάσαμε ένα εξονυχιστικό έλεγχο, μπήκαμε σ' ενα group για την 60λεπτη ξενάγηση στο κτίριο. Ο θόλος με κεντρικό θέμα την "Αποθέωση του Ουάσιγκτον" είναι πράγματι εκπληκτικός. Αφού φάγαμε στο εστιατόριο του Καπιτολίου (τιμές φαρμακείο !!!) περάσαμε από την υπόγεια διάβαση στη γειτονική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου γλιτώνοντας έτσι τον επίσης χρονοβόρο έλεγχο. Απ' τη γειτονική στάση του Μετρό βρεθήκαμε στο Εθνικό Κοιμητήριο του Arlington όπου οι σειρές των τάφων προκαλούν ασυναίσθητα ένα δέος ειδικά όταν περιλαμβάνουν τέτοιες περιπτώσεις. Στο μνημείο του Αγνωστου στρατιώτη παρακολουθήσαμε μια όντως εντυπωσιακή αλλαγή φρουράς και η βόλτα έκλεισε με την επίσκεψη στον τάφο του JFK όπου καίει η άσβεστη φλόγα. Η βραδιά έκλεισε με φαγητό, στην κοντινή στο ξενοδοχείο,Chinatown.
H τελευταία μέρα ήταν παραδοσιακά αφιερωμένη στο spotting. Όπως έγραψα και πιο πάνω, το Dulles ήταν μακρυά, οπότε συμβιβάστηκα με το National (DCA) το οποίο απείχε λίγες στάσεις του Metro από το ξενοδοχείο. Το μεγαλύτερο αεροπλάνο που κατεβαίνει είναι το 757, οπότε για 10 περιπου ώρες "έλιωσα" κυριολεκτικά στα regional, φωτογραφίζοντας τόσο μέσα από το terminal όσο κι από το "επίσημο" σημείο, το Gravelly Park. Εχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου και της πείνας, επανήλθα στην πραγματικότητα από το τηλεφώνημα της Λένας, που ανησύχησε τόσες ώρες που δεν έδωσα σημεία ζωής. Τα μάζεψα λοιπόν και γύρισα στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστώ για τη βραδυνή έξοδο. Μιας και ήταν το τελευταίο βράδυ, έπρεπε να το τιμήσουμε με κάτι καλό. Επιλέχθηκε , λοιπόν, το Jaleo Tapas Bar, ένα Gourmet Tapas Restaurant. Όπως συμβαίνει σε τέοια μαγαζιά, οι μερίδες ήταν μικρές, ακριβές αλλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ νόστιμες, καθόλου δε λυπήθηκα τα $$$$$$$$$ που ακούμπησα. Με βαριά βήματα φτάσαμε στο δωμάτιο για να μαζέψουμε τα πράγματα και να ονειρευτούμε όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες.
19.6.2011 DL2555 DCA-JFK,CRJ 900 N932XJ Seat 14A
19.6.2011 LX 23 JFK-GVA , A330-343E HB-JHG "GLARUS", Seat 4A
20.6.2011 LX1822 GVA-ATH, A320-214 HB-JLP "ALLSHWIL", Seat 1F
20.6.2011 A3 126 ATH-SKG A320-232 SX-DVV "ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ" Seat 11A
Η μέρα ξημέρωσε μουντή και μελαγχολική για να συμβαδίσει με τη διάθεσή μας, καθώς το ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Μια τελευταία βόλτα με το μετρό, μας έφτασε στο DCA, όπου αφού δώσαμε τα μπαγκάζια, η μεν Λένα το έριξε στους καφέδες κι εγώ στο spotting, μεχρι που η ώρα της επιβίβασης έφτασε οπότε βιώσαμε για πρώτη φορά το full body scanner. Ευκαιρία, λοπόν να δούνε οι Αμερικανοί τα @@ μου !
Αναχώρηση από τον 01, δεξιά στροφή πάνω από το Πεντάγωνο και 43 λεπτά αργότερα φρενάραμε στον 04R του JFK. Μαζέψαμε τις βαλίτσες, ακολούθησε περίπου 1 ώρα spotting από τα βρώμικα τζάμια του Τerminal 3 και τελικά πήραμε το Air Train για το Τ4 απ' όπου έφευγε η πτήση μας. Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα στο lounge με φαγητό, ποτό, ντουζάκι και φυσικά χάζεμα στην πίστα. Επιβίβαση, βόλεμα στην 4Α και παρακολούθηση της όμορφης γειτόνισσας. Push Back στις 19:32, taxiing 28 λεπτών ως τον 22R απ' όπου αφήσαμε τη Νεα Υόρκη μέσα σ' ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Περίπου μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε το service, μ' ενα Single Malt να μου φτιάχνει τη διάθεση μέχρις ότου φτάσει το δείπνο(Sauteed fillet of beef, Marsala sauce, Gncchi Piemontaise and grilled vegetables. Cheese selection. Pannacotta with orange and ginger compote). Ta 3 ποτήρια Clarendelle, τα 2 Port και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, με έστειλαν στην Χωρα των Ονείρων αμέσως μετά το φαγητό (για τη σύζυγο δεν είμαι βέβαιος, μιας και καθόταν 2 θέσεις πιο πίσω). Ξύπνησα από ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη, μιας και το πρωϊνό που είχα παραγγείλει ήταν έτοιμο (προτίμησα να το φάω από το να το φωτογραφήσω).
422 λεπτά πτήσης έφταναν στο τέλος τους καθώς ακουμπούσαμε στον 23. Χωρίς πολλά πολλά πήγαμε στο lounge για καφέ, μπάνιο και internet μεχρις ότου έφτασε η ώρα να μπούμε στο 320 που θα μας γυρνούσε στην πατρίδα. Απογείωση από τον 23, φαγητό (μηχανικά έφαγα τα κεφτεδάκια με τη σάλτσα) και τελικά μετά από 170 λεπτά στον αέρα, φρενάρισμα στην άσφαλτο του 03L του El. Ben. ένα υπέροχο πραγματικά ταξίδι, τελείωσε με τον ίδιο όμορφο τρόπο, με τον οποίο είχε ξεκινήσει.
Υ.Γ Aυτήν τη χρωστούσα από την πτήση GVA-JFK
Το pre-landing snack (κοτοκεφτέδες με κους-κους και κάρυ)
Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010
Δαγκώνοντας το Μεγάλο Μήλο
"I wanna wake up in a city that never sleeps...."
Με το κλασικό πλέον τραγούδι του Frank Sinatra να παίζει στα ηχεία, γυρίζω το χρόνο πίσω στο Γενάρη του 2010, όπου μια παρέα τεσσάρω φίλων, 2 ζευγαριών για την ακρίβεια, αποφάσιζε τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, τη Νέα Υόρκη.
Μεταξύ "τυρού και αχλαδιού" λοιπόν, οι μηχανές αναζήτησης και τα συστήματα κρατήσεων πήραν φωτιά. Είχαν προηγηθεί μέρες συζητήσεων για το πως θα πάμε και το που θα μείνουμε. Ως λογικότερος, πρότεινα κλασικές λύσεις όπως Singapore με 747 από FRA ή Air India με 777 επίσης από FRA, Air France με 380 από CDG, Uzbekistan Airways με 767 από Τασκένδη ή στην χειρότερη Islandair με 757 από KEF. Eις μάτην, όμως, δεν εισακούσθην. Έτσι, καταλήξαμε στην all time classic επιλογή από Θεσσαλονίκη, την Swiss. Θέλοντας να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και στη Λένα (έτερον ήμισυ εδώ και 15 χρόνια, ναι είμαι άρρωστος το ξέρω), έκλεισα το σκέλος επιστροφής Business. Έτσι θα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα καινούρια 333 της Swiss και στην οικονομική και στην επιχειρηματική θέση (για την Πρωτη, επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Για ξενοδοχείο καταλήξαμε στο Bentley Hotel το οποίο αποδείχτηκε Value for Money, όπως θα δούμε αργότερα.
Βιβλία αγοράστηκαν, ταξιδιωτικά περιοδικά αποδελτιώθηκαν και οι μέρες άρχισαν να κυλούν βασανιστικά ανάποδα, έως τις 2/9 οπότε και το ταξίδι ξεκίνησε.
2/9/2010 LX 1851 SKG-ZRH , A321-111 HB-IOF, SEAT 11A & 11B και LX 16 ZRH-JFK, A330-343X HB-JHH " Neuchatel" Seats 24A & 24B
Έχοντας κάνει web check in, το ραντεβού δόθηκε κλασσικά στο GOOD BYE του Hyper Hub των Βαλκανίων "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αφού μαζευτήκαμε και χαχανίσαμε ολίγον τι, άφησα τους συνταξιδιώτες μου να χάνουν την ώρα τους και βγήκα να χαρώ τη δροσιά της νύχτας και τις μυρωδιές και τους ήχους της πίστας.
Επιβίβαση λοιπόν, βόλεμα στις 11Α & Β με το άπλετο seat pitch ως exit row και τελικά παογείωση από τον 34 στις 05:03 με κατεύθυνση την Ελβετική πρωτεύουσα. Περίπου 50 λεπτά αργότερα μοιράστηκε το "πρωϊνό" : Blueberry muffin, γιαούρτι βατόπμουρο και καφές (ευτυχώς όχι από μούρα). Μετά την τυπική διαδικασία καταβρόχθισης της αεροπορικής τροφής, αφέθηκα να χαζεύω έξω από το παράθυρο συνοδεία της playlist μου. Η αυγή μας πρόλαβε καθώς ετοιμαζόμασταν γαι προσγείωση στον 34 του Kloten, το οποίο μας υποδέχτηκε αγουροξυπνημένο μετά από 132 λεπτά πτήσης.
Αφού επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη της πτήσης μας στα FIDS , οδέυσαμε για τον 3ο καφέ της ημέρας. Μιας και είχαμε περίπου 3 ώρες αναμονή, μόλις ξημέρωσε για τα καλά βγήκα παγανιά για spotting. Το observation deck άνοιγε στις 9:00, οπότε ανέβηκα στον 11ο όροφο του Parking P3, με την ελπίδα να πιάσω το 380 της SIA να προσγειώνεται. Το Ρ3 βλέπει στο "κατώφλι" του 34, αλλά δυστυχώς για μένα, οι Ελβετοί είχαν ενεργούς τον 14 για προσγειώσεις και τον 16 για απογειώσεις (το runway change στο Kloten γίνεται στις 7:00 για το noise restriction, κάτι που έμαθα αργότερα). Όπως και να έχει, πέρασα 2 ευχάριστες και spotterικά δημιουργικές ώρες, καθώς είχα τις απογειώσεις και το taxiing, οπότε και επανασυνδέθηκα με τους υπολοιπους για να κατευθυνθούμε προς τις Πύλες Ε με τη βοήθεια του skytrain που συνδέει υπόγεια το Terminal A με το Terminal E, απ' όπου αναχωρούν όλες οι διηπειρωτικές πτήσεις. Βόλεμα, τρόπος του λέγειν, στις 24Α & Β, επιβεβαίωση ότι πάμε στον σωστό προορισμό και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ push back (καιρός ήταν από το Γενάρη το περιμέναμε). Στο δρόμο συναντήσαμε αεροπλάνα του παρόντος και κουφάρια του παρελθόντος, οπότε στις 10:18 local, αφήσαμε απαλά τον 16 με το "μεγάλο γκρίζο φτερό με την κόκκινη άκρη" (Ινδιάνικη ονομασία) να ταλαντώνεται στον ελβετικό ουρανό. Μόλις έσβησε το σήμα για τις ζώνες άρχισε το μοίρασμα του snack και μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η ώρα του φαγητού: κοτόπουλο με σπαγγέτι και λαχανικά, σαλάτα και κέϊκ βατόμουρο (πήγε καλά η σοδειά φέτος, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο βατόμουρο στη Swiss) συνοδεία του 2ου μπουκαλιού κρασιού και καφέ. Το IFE εξαιρετικό, με περίπου 20 ταινίες και πάμπολλα τραγούδια, σειρες και παιχνίδια (είδα το Cop out, χαζή κωμωδία με τον Bruce "Mc Tirnan" Willys ). H ώρα πέρασε με επισκέψεις στην τουαλέτα, κουβεντούλα και φωτογραφίες, ώσπου φτάνοντας πάνω από τη Βοστώνη μοιράστηκε το pre landing snack: Σαντουϊτς γαλοπούλας, παγωτό και χυμός μήλο.
Σε γενικές γραμμές, το πλήρωμα ήταν άψογο και η πτήση αψεγάδιαστη, με μόνη εξαίρεση την μπροστινή μου, μια Κενυάτισσα μεσήλικα που δε γνώριζε γρι αγγλικά (συνεννοούνταν με χαρτάκια με έτοιμες φράσεις με το πλήρωμα) που σχεδόν σε ολόκληρο το ταξίδι είχε recline κι έτσι κιε γώ σ' ολόκληρο το ταξίδι είχα νευρικότητα στο δεξί γόνατο (μπορώ κι εγώ να γίνω ενοχλητικός αν θέλω). Με τα πολλά, πιάσαμε στον 04R του JFK 474 λεπτά από τότε που αφήσαμε το Ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού καθαρίσαμε στα γρήγορα, βαλίτσες, ασφάλεια και τελωνείο καταευθηνθήκαμε προς την έξοδο όπου μας περίμενε το SUV ποει είχα κλείσει πριν το ταξίδι. Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Από το JFK υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει κάποιος στο Manhattan. Ο πιο οικονομικός και αργός (άρα και της ταλαιπωρίας) είναι να πάρει το AirTrain που περνάει απο τα Terminals και καταλήγει στο μετρό της γραμμής Α, από όπου μετά από 45 λεπτά φτάνει στο άκρο του Manhattan για να ξαναγίνει αλλαγή τρένου και μετά περπάτημα ως το ξενοδοχείο ( Συγγνώμη αλλά ΜΑΖΟΧΑΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ). Άλλη επιλογή είναι το taxi που θέλει fixed τιμη $ 45 + Ταχ +Tip + Tolls. Όντας 4 άτομα με 4 βαλ.ιτσες και χειραποσκευές, θα χρειαζόμασταν 2 ταξί και πάνω από 120-130 δολλάρια στο σύνολο. Έτσι, είχα κλείσει μεταφορά με την εταιρεία Dial 7 (είχα δει σχετική αγγελία στο inflight magazine της Continental) με $68 (αμοιβή + tip + taxes +tolls ΟΛΑ μαζί) και για τους 4 μας, σε πολιτισμένο περιβάλλον (SUV με Α/C και το βασικότερο door to door).
Μετά από 50 λεπτά οδήγημα κι αφού περάσμαε έξω από το LGA ( στάμπαρα ωραία μέρη για spotting για την επόμενη φορά) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Λόγω πληρότητας του ξενοδοχείου, μας είχαν free upgrade σε σουϊτα (deluxe room για το άλλο ζευγάρι) στον 17ο όροφο, απ' όπου η θεα ήταν άπλετη τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Περιττό να σας πω ότι οι κουρτίνες δεν κατέβηκαν ποτέ, παρά μόνο σε "ορισμένες" στιγμές (μη γίνω και πρώτη μουρη στο youtube)
Αφού λοιπόν ξεκουραστήκαμε, πληθήκαμε και χαλαρώσαμε, βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Το κοντινό S/M μας εφοδίασε με νερά, cokes και σοκολατοπατατακιαξηρικάρπια και μπύρες καθώς και φρέσκα φρούτα για τις επόμενες μέρες. Επειδή όμως χρειαζόμασταν κανονικό φαγητό, ξεκινήσαμε για το Burger Joint (έκανα αρκετή προεργασία πριν ξεκινήσουμε , βλέπετε) το οποίο είναι καλά κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα στο lobby του Marriot. Καθοδόν ήρθαμε σε πρώτη επαφή με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, μια εικόνα που θα μας συνόδευε κάθε μέρα (πιάστηκε ο λαιμός μου να κοιτάω ψηλά). Χορτασμένοι από εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις γυρίσαμε ημιθανείς στα δωμάτιά μας, όπου αφού απολαύσαμε για λίγο τη νυχτερινή κίνηση στους δρόμους και τις γέφυρες, παραδοθήκαμε πανευτυχείς στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το πρώτο μας πρωϊνό στη Νέα Υόρκη ήταν γεγονός. Έχοντας ξεκουραστεί κάπως, το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε προς αναζήτηση JET-A1. Στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβάνονταν το πρωϊνό (κόστιζε extra 16$ + φόροι + tip) οπότε είχαμε προαποφασίσει να τρώμε έξω. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Ellen's Sturdust Diner στο κέντρο του Broadway. Το συγκεκριμένο diner αποτελεί ένα all-time classic φαγάδικο στη Νέα Υόρκη, υπάρχει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και στα περιοδικά του χώρου. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η εντελώς 50s ατμόσφαιρα, το καλό φαγητό (ξεκω........με στο φαϊ και τον καφέ με το bowser για 70$ (tip & taxes included) αλλά κυρίως για το προσωπικό. Οι σερβιτόροι, κάθε λίγο παίρνουν το μικρόφωνο και δίνουν τον καλύτερό τους ευατό. Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα και την επόμενη φορά.
Με την κοιλιά γεμάτη, ξεκινήσαμε χαρούμενοι τη βόλτα μας. Είχαμε προαγοράσει τη New York City Pass (μας έκανε αρκετή οικονομία) και έχοντας αγοράσει το 7-days pass του Subway για 27& (η μονή διαδρομή κοστίζει 2,5$ !!!!) επί μια βδομάδα αλλωνίσαμε κυριολεκτικά την πόλη.
Στο πρόγραμμα είχαμε για πρώτη μέρα το Άγαλμα της Ελευθερίας . Μιας και η Τimes Square ήταν δίπλα πήραμε από κει το τρένο για το Battery Park απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για το Liberty & Ellis Island. Κατεβαίνοντας την Broadway κάναμε μια μικρή στάση στο εντυπωσιακό τριόροφο κατάστημα M & M , αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πλημυρρίσουμε το μαγαζί με καραμελάκια και φύγαμε με ψώνια για τα παιδιά μας. Στην Times Square μας έπιασαν τον κ@@@@@ο κι έτσι καταλήξαμε στο Battery Park. Χάρη στη N.Y City Pass περάσαμε τις ουρες των εισητηρίων, αλλά οχι κι αυτές της ασφάλειας με αποτέλεσμα να χάσουμε το καραβάκι για 1 λεπτό και να περιμένουμε το επόμενο ( ευτυχώς τα δρομολόγια είναι κάθε 15 λεπτά , οπότε μικρό το κακό). Από το καράβι, έχει κάποιος μια κλασσική εικόνα του Manhatan(αν βοηθούσε κι ο καιρός....). Φτάνοντας στο Liberty Island καναμε μια μεγάλη βόλτα, δεν ανεβήκαμε στο άγαλμα μιας και χρειάζονταν προκράτηση των εισητηρίων, ψωνίσαμε τα απαραίτητα σουβενιρ και αφού χαλαρώσαμε αρκετά με φόντο το Manhattan, ξαναπήραμε το καράβι για το Ellis Island, που για χιλιάδες μεταναστών ήταν η μία και μοναδική τους επαφή με την Αμερική (αδιάψευστοι μάρτυρες οι εκατοντάδες βαλίτσες που άφησαν πίσω τους). Η επίσκεψη στο νησί είναι πιστέυω πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν στο Άγαλμα, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση με ανάμικτα συναισθήματα. Αφού ψυχοπλακωθήκαμε αρκετά, σβήσαμε τη στεναχώρια μας με μερικά hot dogs και 2-3 λίτρα coca-cola και ξαναπήραμε το παπόρο για τη στεριά. Ανηφορίζοντας για την περιχή πίσω από το Δημαρχείο με προορισμό το NYPD Museum & Store (απ' όπου αγοράστηκαν στολες και ρούχα γαι τους λεβέντες μας) πέσαμε πάνω σ΄ενα μακαβριο απομεινάρι του WTC . Πρόκειτα για τη σφαίρα που βρισκόταν στο αίθριο μεταξύ των πύργων και ξαναστήθηκε για να θυμίζει μια μαύρη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Αποτίσαμε λοιπόν έναν φόρο τιμής στο Ground Zero και καταλήξαμε για φαγητό στο Ulysses' Folk House, ένα πολύ όμορφο bar-restaurant πίσω από το Δημαρχείο. Αφού συναντήσαμε έναν επαγγελματία του είδους Zigolo οδεύσαμε προς το ξενοδοχείο μας για ολιγόωρη ανάπαυση μιας και το βράδυ είχαν σειρά το Rockefeller Center και ακολούθως βραδυνή διασκέδαση.
Μετά από μια ολιγόωρη ανάπαυση , ξεκινήσαμε για το Rockefeller Center με σκοπό να απολαύσουμε τη νυχτερινή Νέα Υόρκη από το παρατηρητήριο του 70ου ορόφου ή αλλιώς "Top of the Rock". Οι επισκέπτες σε σχέση με το διάσημο Empire είναι σαφώς λιγότεροι οπότε η επίσκεψη είναι απολαυστικότερη και η λήψη φωτογραφιών ευκολότερη. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι , αν ειναι να δει κάποιος τη Ν.Υ από ψηλά ΜΟΝΟ για μια φορά, να προτιμήσει το Rock για τους παραπάνω λόγους. Η ταλαιπωρία του Empire είναι απίστευτη και το αποτέλεσμα σχεδόν το ίδιο.
Έπειτα από περίπου μια ώρα στα ψηλά, ξαναβρεθήκαμε στα χαμηλά και κλείσαμε τη βραδυά με ολόφρεσκα cupcakes από το γειτονικό Magnolia Bakery, που ναι μεν έγινε διάσημο από το Sex and the City, αλλά πιστέψτε με αξίζει 100% τη φήμη του. Δώδεκα τα μεσάνυχτα το μαγαζί ήταν γεμάτο και τα cupcakes φρεσκοψημένα (ακόμα καίγανε, οπότε φαγώθηκαν στο ξενοδοχείο προ του ύπνου-δεν έπλυνα τα δόντια ακείνο το βράδυ για να κοιμηθώ με την επίγευση της σοκολάτας στον ουρανίσκο μου !!! ).
Η 3η μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε και τοπρώτο γεύμα της ημέρας το απολαύσαμε στο Le pain Quotidien απέναντι απο το Rockefeller. Τη συγκεκριμένη αλυσίδα φούρνων τη γνώρισα στο Βέλγιο, όπου για 3 μήνες έγινε το καθημερινό μου στέκι για καφέ, πρωϊνό και καταπληκτικά αρτοσκευάσματα. Με τισ λιποαποθήκες μας γεμάτες ήμασταν έτοιμοι και για πολιτιστική τροφή οπότε κινήσαμε yavas yavas για το MET (Metropolitan Museum of Art). Στο μετρό μια διαφήμηση μας γέμισε απορίες. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον ιερό σκοπό, ας κάνει ένα τηλέφωνο (είναι toll free άλλωστε). Το ΜΕΤ φιλοξενεί συλλογές απ'όλα τα μήκη και πλάτη της γης (Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Αίγυπτο, Μεσοποταμία κλπ). Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρήσαμε "προικισμένα" ξόανα από την Πολυνησία, ένα βραδυνό συνολάκι από την ίδια περιοχή , και τον Μπαμπούλα των παιδικών μας εφιαλτών. Το ΜΕΤ βρίσκεται από τη μια πλευρά του Central Park το οποίο διασχίσαμε για να επισκεφτούμε το Museum of Natural History το οποίο έγινε γνωστό από την την κωμωδία "Μια νύχτα στο Μουσείο". Για καλή μας τύχη ήταν μέρα κι ο Τ.Rex δε ζωντάνεψε για να μας κυνηγήσει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα και τα καύσιμα του πρωϊνού άρχισαν να τελειώνουν. Καίγοντας "ατμούς" πήγαμε για φαγητό στον Grand Central Station προκειμένου να δοκιμάσουμε οστρακοειδή στο Oyster Bar, το οποίο για κακή μας τύχη ήταν κλειστό, οπότε καταλήξαμε για μεξικάνικο στο restaurant plaza του σταθμού, ακολουθόντας έναν πολύ .... ιδιαίτερο επιβάτη. Χορτάτοι και λίιιιιιγο ξεκούραστοι, είπαμε να χωνέψουμε διασχίζοντας την Brooklyn Bridge για να δούμε και το νυχτερινό skyline του Manhattan. Κατάκοποι πήραμε το μετρό από το Brooklyn και επιτέλους καταλήξαμε στα κρεβατάκια μας.
Την επόμενη ημέρ, μετά από ένα γενναίο πρωϊνό στο κοντινό Starbucks όπου χάρη στο δωρεάν wi-Fi επικοινωνήσαμε με την πατρίδα και σερφάραμε στον κόσμο, λίσαμε κυριολεκτικά στο Intrepid. Το παροπλισμένο αεροπλανοφόρο είναι ένας μικρός παράδεισος χάρη στη συλλογή αεροσκαφών, τα απίθανα εκθέματα στο hangar , το κόσμημα των αιθέρων το Concord και τους διάφορους εξομοιωτές. Περιττό να σας πω ότι μπήκαμε από τους πρώτους στις 10το πρωϊ και φύγαμε με το κλείσιμο στις 5 το απόγευμα. Τα βήματά μας (και το μετρό) μας οδήγησαν σιγά σιγά στην China Town όπου απολαύσαμε ένα λουκούλιο γεύμα για μόλις 80$ (tip & tax included) στο εν λόγω εστιατόριο. Δικαιωθήκαμε ακολουθόντας το ταξιδιωτικό αξίωμα "τρως καλά όπου τρων οι ντόπιοι" μιας και ήμασταν οι μόνοι Καυκάσιοι στο κατάστημα. Μιας και δεν είχαμε σταματημό, το κόψαμε ποδαράτο για το Empire State Building όπου φάγαμε καμιά ώρα για έλεγχο, ασανσέρ, ξανά έλεγχο, σκάλες, κοσμούρα, σπρώξιμο multilingual μπινελίκια για να ξαναδούμε την πόλη απο ψηλά.
Η τελευταία μας μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε, τα Starbucks μα ς φιλοξένησαν για κανα δίωρο και χωριστήκαμε μέχρι το απόγευμα που θα ξαναβρισκόμασταν στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το συμφωνημένο van από το Dial7 για το αεροδρόμιο. Το άλλο ζεύγος πήγε να λεηλατήσει τα καταστήματα, ενώ εγώ κι η Λένα κάναμε μια όμορφη βόλτα στο Central Park. Αποτίσαμε έναν μικρό φόρο τιμής στο John Lennon στο Strawberry Fields, ήπιαμε τον καφέ μας κοιτάζοντας το Bethesda Fountain και κλείσαμε την επίσκεψη μας με μια βαρκάδα (το τι κουπί τράβηξα ,δε λέγεται).
7.9.2010 LX16 JFK-ZRH, A330-343X HB-JHD "St. Gallen" SEATS 14A & 14B
LX1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz" SEATS 2A & 2C
Με βαριά καρδιά αλλά γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες μυαλό (και φωτογραφίες οι κάρτες μνήμης) φτάσαμε στο JFK. To lounge της Swiss μας χάρισε 1 ώρα ξεκούραση, φαγητό με θέα στην πίστα κι ένα αναζωογοννητικό μπάνιο, οπότε με βαριά βήματα κατευθυνθήκαμε προς την πύλη επιβίβασης. Ο Άγιος Γαληνός (μεγάλη η χάρη του) ετοιμαζόταν για τη νυχτερινή του βόλτα πάνω από τον Ατλαντικό, οπότε ήρθε η ώρα ν' απολαύσουμε τη θέση μας. Η 2μετρη πολυθρόνα-κρεβάτι έλαβε τη θέση της μετά την απογείωση, ο Πρίγκηπας της Περσίας ξεκίνησε στο IFE ώσπου έφτασε η ώρα του δείπνου. Ένα single malt μου άνοιξε την όρεξη για το γεύμα που ακολούθησε (Fillet of beff with cress butter, potato and basil gratin, sauteed mushrooms. Seasonal salad. Cheese selection and Hazelnut mousse έγραφε το menu) ενώ η σύζυγος προτίμησε το πιάτο ζυμαρικών (Butternut squash ravioli, goat's cheese cream sauce, sauteed spinach), τα οποία ξεπλύθηκαν με πολλά ποτήρια Clarendelle, ένα υπέροχο Bordeaux του 2005 (82% Merlot-13% Cabernet Sauvignon-5% Cabernet Franc). To κρασί και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, μας οδήγησαν σιγά σιγά στην αγκαλιά του Μορφέα για τις επόμενς 5 (από τις 6:51 συνολικά) ώρες πτήσης. Θα μπορούσα να κοιμηθώ κι άλλο αλλα΄ο ευγενέστατος Maitre de Cabine είχε άλλα σχέδια κι έτσι ο αχνιστός καφές και το νόστιμο πρωϊνό μας επανέφεραν ξανά στον κόσμο των αισθήσεων. Η προσγείωση στη Ζυρίχη έγινε μέσα σε δυνατή βροχή, γεγονός που δε με απέτρεψε από το spotting στο observation desk αλλά και μεσα από το terminal. Όσο εγώ μούλιαζα φωτογραφίζοντας αεροπλάνα, οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θαλπωρή του lounge. Αφού χόρτασα βροχή, αεροπλάνα και καμμένο JET-A1 τους συνάντησα προκειμένου να στεγνώσω, να κάνω ένα μπάνιο και να περάσουμε τις υπόλοιπες 6 ώρες με χαλαρή κουβεντούλα, ξεφόρτωμα φωτογραφιών στα laptops, ατελείωτο σερφάρισμα στο internet και αρκετό "σπίρτο" για να ζεσταθώ. Η πτήση επιστροφής ήταν ανέφελη, το φαγητό νοστιμότατο (μοσχαράκι με λαχανικά, σαλάτα και πουτίγκα). Το φρενάρισμα στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ένα ταξίδι όνειρο χρόνων είχε φτάσει στο τέλος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά μιας και κώλο δεν έβαζα κάτω σε 2 μέρες ξανάφυγα για Μιλάνο με τα φιλαράκια της ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ για το clipper day του 2011
Για τη Swiss τι να πω, εταιρεία υπόδειγμα κατ' εμέ. Η C-Class άξιζε τα λεφτά της κι εφόσον έχω τη δυνατότητα θα την ξαναχρησιμοποιήσω. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα ρητό των υπολογιστών "Once Mac, you never go Back"...
Οι λογαριασμοί μου με την "Πόλη που Δε Λέει να Κοιμηθεί" δεν έκλεισαν εδώ. Ήδη υποσχέθηκα στη σύζυγο μια νέα επίσκεψή μας το 2012 (να 'μαστε γεροί) για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια γάμου μας με θέα τα φώτατου Manhattan. Αλλά αυτό θα είναι άλλο ταξίδι.
Με το κλασικό πλέον τραγούδι του Frank Sinatra να παίζει στα ηχεία, γυρίζω το χρόνο πίσω στο Γενάρη του 2010, όπου μια παρέα τεσσάρω φίλων, 2 ζευγαριών για την ακρίβεια, αποφάσιζε τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, τη Νέα Υόρκη.
Μεταξύ "τυρού και αχλαδιού" λοιπόν, οι μηχανές αναζήτησης και τα συστήματα κρατήσεων πήραν φωτιά. Είχαν προηγηθεί μέρες συζητήσεων για το πως θα πάμε και το που θα μείνουμε. Ως λογικότερος, πρότεινα κλασικές λύσεις όπως Singapore με 747 από FRA ή Air India με 777 επίσης από FRA, Air France με 380 από CDG, Uzbekistan Airways με 767 από Τασκένδη ή στην χειρότερη Islandair με 757 από KEF. Eις μάτην, όμως, δεν εισακούσθην. Έτσι, καταλήξαμε στην all time classic επιλογή από Θεσσαλονίκη, την Swiss. Θέλοντας να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και στη Λένα (έτερον ήμισυ εδώ και 15 χρόνια, ναι είμαι άρρωστος το ξέρω), έκλεισα το σκέλος επιστροφής Business. Έτσι θα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα καινούρια 333 της Swiss και στην οικονομική και στην επιχειρηματική θέση (για την Πρωτη, επιφυλάσσομαι για το μέλλον). Για ξενοδοχείο καταλήξαμε στο Bentley Hotel το οποίο αποδείχτηκε Value for Money, όπως θα δούμε αργότερα.
Βιβλία αγοράστηκαν, ταξιδιωτικά περιοδικά αποδελτιώθηκαν και οι μέρες άρχισαν να κυλούν βασανιστικά ανάποδα, έως τις 2/9 οπότε και το ταξίδι ξεκίνησε.
2/9/2010 LX 1851 SKG-ZRH , A321-111 HB-IOF, SEAT 11A & 11B και LX 16 ZRH-JFK, A330-343X HB-JHH " Neuchatel" Seats 24A & 24B
Έχοντας κάνει web check in, το ραντεβού δόθηκε κλασσικά στο GOOD BYE του Hyper Hub των Βαλκανίων "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Αφού μαζευτήκαμε και χαχανίσαμε ολίγον τι, άφησα τους συνταξιδιώτες μου να χάνουν την ώρα τους και βγήκα να χαρώ τη δροσιά της νύχτας και τις μυρωδιές και τους ήχους της πίστας.
Επιβίβαση λοιπόν, βόλεμα στις 11Α & Β με το άπλετο seat pitch ως exit row και τελικά παογείωση από τον 34 στις 05:03 με κατεύθυνση την Ελβετική πρωτεύουσα. Περίπου 50 λεπτά αργότερα μοιράστηκε το "πρωϊνό" : Blueberry muffin, γιαούρτι βατόπμουρο και καφές (ευτυχώς όχι από μούρα). Μετά την τυπική διαδικασία καταβρόχθισης της αεροπορικής τροφής, αφέθηκα να χαζεύω έξω από το παράθυρο συνοδεία της playlist μου. Η αυγή μας πρόλαβε καθώς ετοιμαζόμασταν γαι προσγείωση στον 34 του Kloten, το οποίο μας υποδέχτηκε αγουροξυπνημένο μετά από 132 λεπτά πτήσης.
Αφού επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη της πτήσης μας στα FIDS , οδέυσαμε για τον 3ο καφέ της ημέρας. Μιας και είχαμε περίπου 3 ώρες αναμονή, μόλις ξημέρωσε για τα καλά βγήκα παγανιά για spotting. Το observation deck άνοιγε στις 9:00, οπότε ανέβηκα στον 11ο όροφο του Parking P3, με την ελπίδα να πιάσω το 380 της SIA να προσγειώνεται. Το Ρ3 βλέπει στο "κατώφλι" του 34, αλλά δυστυχώς για μένα, οι Ελβετοί είχαν ενεργούς τον 14 για προσγειώσεις και τον 16 για απογειώσεις (το runway change στο Kloten γίνεται στις 7:00 για το noise restriction, κάτι που έμαθα αργότερα). Όπως και να έχει, πέρασα 2 ευχάριστες και spotterικά δημιουργικές ώρες, καθώς είχα τις απογειώσεις και το taxiing, οπότε και επανασυνδέθηκα με τους υπολοιπους για να κατευθυνθούμε προς τις Πύλες Ε με τη βοήθεια του skytrain που συνδέει υπόγεια το Terminal A με το Terminal E, απ' όπου αναχωρούν όλες οι διηπειρωτικές πτήσεις. Βόλεμα, τρόπος του λέγειν, στις 24Α & Β, επιβεβαίωση ότι πάμε στον σωστό προορισμό και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ push back (καιρός ήταν από το Γενάρη το περιμέναμε). Στο δρόμο συναντήσαμε αεροπλάνα του παρόντος και κουφάρια του παρελθόντος, οπότε στις 10:18 local, αφήσαμε απαλά τον 16 με το "μεγάλο γκρίζο φτερό με την κόκκινη άκρη" (Ινδιάνικη ονομασία) να ταλαντώνεται στον ελβετικό ουρανό. Μόλις έσβησε το σήμα για τις ζώνες άρχισε το μοίρασμα του snack και μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η ώρα του φαγητού: κοτόπουλο με σπαγγέτι και λαχανικά, σαλάτα και κέϊκ βατόμουρο (πήγε καλά η σοδειά φέτος, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο βατόμουρο στη Swiss) συνοδεία του 2ου μπουκαλιού κρασιού και καφέ. Το IFE εξαιρετικό, με περίπου 20 ταινίες και πάμπολλα τραγούδια, σειρες και παιχνίδια (είδα το Cop out, χαζή κωμωδία με τον Bruce "Mc Tirnan" Willys ). H ώρα πέρασε με επισκέψεις στην τουαλέτα, κουβεντούλα και φωτογραφίες, ώσπου φτάνοντας πάνω από τη Βοστώνη μοιράστηκε το pre landing snack: Σαντουϊτς γαλοπούλας, παγωτό και χυμός μήλο.
Σε γενικές γραμμές, το πλήρωμα ήταν άψογο και η πτήση αψεγάδιαστη, με μόνη εξαίρεση την μπροστινή μου, μια Κενυάτισσα μεσήλικα που δε γνώριζε γρι αγγλικά (συνεννοούνταν με χαρτάκια με έτοιμες φράσεις με το πλήρωμα) που σχεδόν σε ολόκληρο το ταξίδι είχε recline κι έτσι κιε γώ σ' ολόκληρο το ταξίδι είχα νευρικότητα στο δεξί γόνατο (μπορώ κι εγώ να γίνω ενοχλητικός αν θέλω). Με τα πολλά, πιάσαμε στον 04R του JFK 474 λεπτά από τότε που αφήσαμε το Ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού καθαρίσαμε στα γρήγορα, βαλίτσες, ασφάλεια και τελωνείο καταευθηνθήκαμε προς την έξοδο όπου μας περίμενε το SUV ποει είχα κλείσει πριν το ταξίδι. Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Από το JFK υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάει κάποιος στο Manhattan. Ο πιο οικονομικός και αργός (άρα και της ταλαιπωρίας) είναι να πάρει το AirTrain που περνάει απο τα Terminals και καταλήγει στο μετρό της γραμμής Α, από όπου μετά από 45 λεπτά φτάνει στο άκρο του Manhattan για να ξαναγίνει αλλαγή τρένου και μετά περπάτημα ως το ξενοδοχείο ( Συγγνώμη αλλά ΜΑΖΟΧΑΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ). Άλλη επιλογή είναι το taxi που θέλει fixed τιμη $ 45 + Ταχ +Tip + Tolls. Όντας 4 άτομα με 4 βαλ.ιτσες και χειραποσκευές, θα χρειαζόμασταν 2 ταξί και πάνω από 120-130 δολλάρια στο σύνολο. Έτσι, είχα κλείσει μεταφορά με την εταιρεία Dial 7 (είχα δει σχετική αγγελία στο inflight magazine της Continental) με $68 (αμοιβή + tip + taxes +tolls ΟΛΑ μαζί) και για τους 4 μας, σε πολιτισμένο περιβάλλον (SUV με Α/C και το βασικότερο door to door).
Μετά από 50 λεπτά οδήγημα κι αφού περάσμαε έξω από το LGA ( στάμπαρα ωραία μέρη για spotting για την επόμενη φορά) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Λόγω πληρότητας του ξενοδοχείου, μας είχαν free upgrade σε σουϊτα (deluxe room για το άλλο ζευγάρι) στον 17ο όροφο, απ' όπου η θεα ήταν άπλετη τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Περιττό να σας πω ότι οι κουρτίνες δεν κατέβηκαν ποτέ, παρά μόνο σε "ορισμένες" στιγμές (μη γίνω και πρώτη μουρη στο youtube)
Αφού λοιπόν ξεκουραστήκαμε, πληθήκαμε και χαλαρώσαμε, βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα. Το κοντινό S/M μας εφοδίασε με νερά, cokes και σοκολατοπατατακιαξηρικάρπια και μπύρες καθώς και φρέσκα φρούτα για τις επόμενες μέρες. Επειδή όμως χρειαζόμασταν κανονικό φαγητό, ξεκινήσαμε για το Burger Joint (έκανα αρκετή προεργασία πριν ξεκινήσουμε , βλέπετε) το οποίο είναι καλά κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα στο lobby του Marriot. Καθοδόν ήρθαμε σε πρώτη επαφή με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της πόλης, μια εικόνα που θα μας συνόδευε κάθε μέρα (πιάστηκε ο λαιμός μου να κοιτάω ψηλά). Χορτασμένοι από εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις γυρίσαμε ημιθανείς στα δωμάτιά μας, όπου αφού απολαύσαμε για λίγο τη νυχτερινή κίνηση στους δρόμους και τις γέφυρες, παραδοθήκαμε πανευτυχείς στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το πρώτο μας πρωϊνό στη Νέα Υόρκη ήταν γεγονός. Έχοντας ξεκουραστεί κάπως, το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε προς αναζήτηση JET-A1. Στην τιμή του δωματίου δεν περιλαμβάνονταν το πρωϊνό (κόστιζε extra 16$ + φόροι + tip) οπότε είχαμε προαποφασίσει να τρώμε έξω. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Ellen's Sturdust Diner στο κέντρο του Broadway. Το συγκεκριμένο diner αποτελεί ένα all-time classic φαγάδικο στη Νέα Υόρκη, υπάρχει σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς και στα περιοδικά του χώρου. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η εντελώς 50s ατμόσφαιρα, το καλό φαγητό (ξεκω........με στο φαϊ και τον καφέ με το bowser για 70$ (tip & taxes included) αλλά κυρίως για το προσωπικό. Οι σερβιτόροι, κάθε λίγο παίρνουν το μικρόφωνο και δίνουν τον καλύτερό τους ευατό. Θα το ξαναεπισκεφτώ σίγουρα και την επόμενη φορά.
Με την κοιλιά γεμάτη, ξεκινήσαμε χαρούμενοι τη βόλτα μας. Είχαμε προαγοράσει τη New York City Pass (μας έκανε αρκετή οικονομία) και έχοντας αγοράσει το 7-days pass του Subway για 27& (η μονή διαδρομή κοστίζει 2,5$ !!!!) επί μια βδομάδα αλλωνίσαμε κυριολεκτικά την πόλη.
Στο πρόγραμμα είχαμε για πρώτη μέρα το Άγαλμα της Ελευθερίας . Μιας και η Τimes Square ήταν δίπλα πήραμε από κει το τρένο για το Battery Park απ' όπου φεύγουν τα καραβάκια για το Liberty & Ellis Island. Κατεβαίνοντας την Broadway κάναμε μια μικρή στάση στο εντυπωσιακό τριόροφο κατάστημα M & M , αντισταθήκαμε στον πειρασμό να πλημυρρίσουμε το μαγαζί με καραμελάκια και φύγαμε με ψώνια για τα παιδιά μας. Στην Times Square μας έπιασαν τον κ@@@@@ο
κι έτσι καταλήξαμε στο Battery Park. Χάρη στη N.Y City Pass περάσαμε τις ουρες των εισητηρίων, αλλά οχι κι αυτές της ασφάλειας με αποτέλεσμα να χάσουμε το καραβάκι για 1 λεπτό και να περιμένουμε το επόμενο ( ευτυχώς τα δρομολόγια είναι κάθε 15 λεπτά , οπότε μικρό το κακό). Από το καράβι, έχει κάποιος μια κλασσική εικόνα του Manhatan(αν βοηθούσε κι ο καιρός....). Φτάνοντας στο Liberty Island καναμε μια μεγάλη βόλτα, δεν ανεβήκαμε στο άγαλμα μιας και χρειάζονταν προκράτηση των εισητηρίων, ψωνίσαμε τα απαραίτητα σουβενιρ και αφού χαλαρώσαμε αρκετά με φόντο το Manhattan, ξαναπήραμε το καράβι για το Ellis Island, που για χιλιάδες μεταναστών ήταν η μία και μοναδική τους επαφή με την Αμερική (αδιάψευστοι μάρτυρες οι εκατοντάδες βαλίτσες που άφησαν πίσω τους). Η επίσκεψη στο νησί είναι πιστέυω πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν στο Άγαλμα, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση με ανάμικτα συναισθήματα. Αφού ψυχοπλακωθήκαμε αρκετά, σβήσαμε τη στεναχώρια μας με μερικά hot dogs και 2-3 λίτρα coca-cola και ξαναπήραμε το παπόρο για τη στεριά. Ανηφορίζοντας για την περιχή πίσω από το Δημαρχείο με προορισμό το NYPD Museum & Store (απ' όπου αγοράστηκαν στολες και ρούχα γαι τους λεβέντες μας) πέσαμε πάνω σ΄ενα μακαβριο απομεινάρι του WTC . Πρόκειτα για τη σφαίρα που βρισκόταν στο αίθριο μεταξύ των πύργων και ξαναστήθηκε για να θυμίζει μια μαύρη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Αποτίσαμε λοιπόν έναν φόρο τιμής στο Ground Zero και καταλήξαμε για φαγητό στο Ulysses' Folk House, ένα πολύ όμορφο bar-restaurant πίσω από το Δημαρχείο. Αφού συναντήσαμε έναν επαγγελματία του είδους Zigolo οδεύσαμε προς το ξενοδοχείο μας για ολιγόωρη ανάπαυση μιας και το βράδυ είχαν σειρά το Rockefeller Center και ακολούθως βραδυνή διασκέδαση.Μετά από μια ολιγόωρη ανάπαυση , ξεκινήσαμε για το Rockefeller Center με σκοπό να απολαύσουμε τη νυχτερινή Νέα Υόρκη από το παρατηρητήριο του 70ου ορόφου ή αλλιώς "Top of the Rock". Οι επισκέπτες σε σχέση με το διάσημο Empire είναι σαφώς λιγότεροι οπότε η επίσκεψη είναι απολαυστικότερη και η λήψη φωτογραφιών ευκολότερη. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι , αν ειναι να δει κάποιος τη Ν.Υ από ψηλά ΜΟΝΟ για μια φορά, να προτιμήσει το Rock για τους παραπάνω λόγους. Η ταλαιπωρία του Empire είναι απίστευτη και το αποτέλεσμα σχεδόν το ίδιο.
Έπειτα από περίπου μια ώρα στα ψηλά, ξαναβρεθήκαμε στα χαμηλά και κλείσαμε τη βραδυά με ολόφρεσκα cupcakes από το γειτονικό Magnolia Bakery, που ναι μεν έγινε διάσημο από το Sex and the City, αλλά πιστέψτε με αξίζει 100% τη φήμη του. Δώδεκα τα μεσάνυχτα το μαγαζί ήταν γεμάτο και τα cupcakes φρεσκοψημένα (ακόμα καίγανε, οπότε φαγώθηκαν στο ξενοδοχείο προ του ύπνου-δεν έπλυνα τα δόντια ακείνο το βράδυ για να κοιμηθώ με την επίγευση της σοκολάτας στον ουρανίσκο μου !!! ).
Η 3η μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε και τοπρώτο γεύμα της ημέρας το απολαύσαμε στο Le pain Quotidien απέναντι απο το Rockefeller. Τη συγκεκριμένη αλυσίδα φούρνων τη γνώρισα στο Βέλγιο, όπου για 3 μήνες έγινε το καθημερινό μου στέκι για καφέ, πρωϊνό και καταπληκτικά αρτοσκευάσματα. Με τισ λιποαποθήκες μας γεμάτες ήμασταν έτοιμοι και για πολιτιστική τροφή οπότε κινήσαμε yavas yavas για το MET (Metropolitan Museum of Art). Στο μετρό μια διαφήμηση μας γέμισε απορίες. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον ιερό σκοπό, ας κάνει ένα τηλέφωνο (είναι toll free άλλωστε). Το ΜΕΤ φιλοξενεί συλλογές απ'όλα τα μήκη και πλάτη της γης (Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Αίγυπτο, Μεσοποταμία κλπ). Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρατηρήσαμε "προικισμένα" ξόανα από την Πολυνησία, ένα βραδυνό συνολάκι από την ίδια περιοχή , και τον Μπαμπούλα των παιδικών μας εφιαλτών. Το ΜΕΤ βρίσκεται από τη μια πλευρά του Central Park το οποίο διασχίσαμε για να επισκεφτούμε το Museum of Natural History το οποίο έγινε γνωστό από την την κωμωδία "Μια νύχτα στο Μουσείο". Για καλή μας τύχη ήταν μέρα κι ο Τ.Rex δε ζωντάνεψε για να μας κυνηγήσει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα και τα καύσιμα του πρωϊνού άρχισαν να τελειώνουν. Καίγοντας "ατμούς" πήγαμε για φαγητό στον Grand Central Station προκειμένου να δοκιμάσουμε οστρακοειδή στο Oyster Bar, το οποίο για κακή μας τύχη ήταν κλειστό, οπότε καταλήξαμε για μεξικάνικο στο restaurant plaza του σταθμού, ακολουθόντας έναν πολύ .... ιδιαίτερο επιβάτη. Χορτάτοι και λίιιιιιγο ξεκούραστοι, είπαμε να χωνέψουμε διασχίζοντας την Brooklyn Bridge για να δούμε και το νυχτερινό skyline του Manhattan. Κατάκοποι πήραμε το μετρό από το Brooklyn και επιτέλους καταλήξαμε στα κρεβατάκια μας.
Την επόμενη ημέρ, μετά από ένα γενναίο πρωϊνό στο κοντινό Starbucks όπου χάρη στο δωρεάν wi-Fi επικοινωνήσαμε με την πατρίδα και σερφάραμε στον κόσμο, λίσαμε κυριολεκτικά στο Intrepid. Το παροπλισμένο αεροπλανοφόρο είναι ένας μικρός παράδεισος χάρη στη συλλογή αεροσκαφών, τα απίθανα εκθέματα στο hangar , το κόσμημα των αιθέρων το Concord και τους διάφορους εξομοιωτές. Περιττό να σας πω ότι μπήκαμε από τους πρώτους στις 10το πρωϊ και φύγαμε με το κλείσιμο στις 5 το απόγευμα. Τα βήματά μας (και το μετρό) μας οδήγησαν σιγά σιγά στην China Town όπου απολαύσαμε ένα λουκούλιο γεύμα για μόλις 80$ (tip & tax included) στο εν λόγω εστιατόριο. Δικαιωθήκαμε ακολουθόντας το ταξιδιωτικό αξίωμα "τρως καλά όπου τρων οι ντόπιοι" μιας και ήμασταν οι μόνοι Καυκάσιοι στο κατάστημα. Μιας και δεν είχαμε σταματημό, το κόψαμε ποδαράτο για το Empire State Building όπου φάγαμε καμιά ώρα για έλεγχο, ασανσέρ, ξανά έλεγχο, σκάλες, κοσμούρα, σπρώξιμο multilingual μπινελίκια για να ξαναδούμε την πόλη απο ψηλά.
Η τελευταία μας μέρα στη Ν.Υ. ξημέρωσε, τα Starbucks μα ς φιλοξένησαν για κανα δίωρο και χωριστήκαμε μέχρι το απόγευμα που θα ξαναβρισκόμασταν στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το συμφωνημένο van από το Dial7 για το αεροδρόμιο. Το άλλο ζεύγος πήγε να λεηλατήσει τα καταστήματα, ενώ εγώ κι η Λένα κάναμε μια όμορφη βόλτα στο Central Park. Αποτίσαμε έναν μικρό φόρο τιμής στο John Lennon στο Strawberry Fields, ήπιαμε τον καφέ μας κοιτάζοντας το Bethesda Fountain και κλείσαμε την επίσκεψη μας με μια βαρκάδα (το τι κουπί τράβηξα ,δε λέγεται).
7.9.2010 LX16 JFK-ZRH, A330-343X HB-JHD "St. Gallen" SEATS 14A & 14B
LX1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz" SEATS 2A & 2C
Με βαριά καρδιά αλλά γεμάτο εικόνες κι εμπειρίες μυαλό (και φωτογραφίες οι κάρτες μνήμης) φτάσαμε στο JFK. To lounge της Swiss μας χάρισε 1 ώρα ξεκούραση, φαγητό με θέα στην πίστα κι ένα αναζωογοννητικό μπάνιο, οπότε με βαριά βήματα κατευθυνθήκαμε προς την πύλη επιβίβασης. Ο Άγιος Γαληνός (μεγάλη η χάρη του) ετοιμαζόταν για τη νυχτερινή του βόλτα πάνω από τον Ατλαντικό, οπότε ήρθε η ώρα ν' απολαύσουμε τη θέση μας. Η 2μετρη πολυθρόνα-κρεβάτι έλαβε τη θέση της μετά την απογείωση, ο Πρίγκηπας της Περσίας ξεκίνησε στο IFE ώσπου έφτασε η ώρα του δείπνου. Ένα single malt μου άνοιξε την όρεξη για το γεύμα που ακολούθησε (Fillet of beff with cress butter, potato and basil gratin, sauteed mushrooms. Seasonal salad. Cheese selection and Hazelnut mousse έγραφε το menu) ενώ η σύζυγος προτίμησε το πιάτο ζυμαρικών (Butternut squash ravioli, goat's cheese cream sauce, sauteed spinach), τα οποία ξεπλύθηκαν με πολλά ποτήρια Clarendelle, ένα υπέροχο Bordeaux του 2005 (82% Merlot-13% Cabernet Sauvignon-5% Cabernet Franc). To κρασί και η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών, μας οδήγησαν σιγά σιγά στην αγκαλιά του Μορφέα για τις επόμενς 5 (από τις 6:51 συνολικά) ώρες πτήσης. Θα μπορούσα να κοιμηθώ κι άλλο αλλα΄ο ευγενέστατος Maitre de Cabine είχε άλλα σχέδια κι έτσι ο αχνιστός καφές και το νόστιμο πρωϊνό μας επανέφεραν ξανά στον κόσμο των αισθήσεων. Η προσγείωση στη Ζυρίχη έγινε μέσα σε δυνατή βροχή, γεγονός που δε με απέτρεψε από το spotting στο observation desk αλλά και μεσα από το terminal. Όσο εγώ μούλιαζα φωτογραφίζοντας αεροπλάνα, οι υπόλοιποι απολάμβαναν τη θαλπωρή του lounge. Αφού χόρτασα βροχή, αεροπλάνα και καμμένο JET-A1 τους συνάντησα προκειμένου να στεγνώσω, να κάνω ένα μπάνιο και να περάσουμε τις υπόλοιπες 6 ώρες με χαλαρή κουβεντούλα, ξεφόρτωμα φωτογραφιών στα laptops, ατελείωτο σερφάρισμα στο internet και αρκετό "σπίρτο" για να ζεσταθώ. Η πτήση επιστροφής ήταν ανέφελη, το φαγητό νοστιμότατο (μοσχαράκι με λαχανικά, σαλάτα και πουτίγκα). Το φρενάρισμα στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Ένα ταξίδι όνειρο χρόνων είχε φτάσει στο τέλος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά μιας και κώλο δεν έβαζα κάτω σε 2 μέρες ξανάφυγα για Μιλάνο με τα φιλαράκια της ΑΠΟΓΕΙΩΣΗΣ για το clipper day του 2011
Για τη Swiss τι να πω, εταιρεία υπόδειγμα κατ' εμέ. Η C-Class άξιζε τα λεφτά της κι εφόσον έχω τη δυνατότητα θα την ξαναχρησιμοποιήσω. Άλλωστε, όπως λέει κι ένα ρητό των υπολογιστών "Once Mac, you never go Back"...
Οι λογαριασμοί μου με την "Πόλη που Δε Λέει να Κοιμηθεί" δεν έκλεισαν εδώ. Ήδη υποσχέθηκα στη σύζυγο μια νέα επίσκεψή μας το 2012 (να 'μαστε γεροί) για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια γάμου μας με θέα τα φώτατου Manhattan. Αλλά αυτό θα είναι άλλο ταξίδι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
